Ik had een héle maand vakantie. Dat betekende: niks doen, vrijheid, uitslapen, lange dagen en ongecontroleerde uitgerekte luiheid. Toch lag er een to-do list.

Even vinken.

Gedaan
2e seizoen Ally mcBeal gekeken
Drie boeken uitgelezen
Huis schoongemaakt
Naar Parijs geweest
Sprong(en) van het nachtkastje gemaakt (grijns)
Een klamboe opgehangen
Naar de tandarts geweest (auw)
Lid geworden van de bieb
Teveel geld uitgegeven
Laat opstaan en naar het strand gaan
Veel frappucino’s drinken

Niet gedaan
Gebroken raam laten repareren
Muur schilderen in huiskamer
Nieuwe bank kopen
Een Financieel Plan uitstippelen (eh… juist)
Zeven boeken uitlezen
Al mijn afspraken nakomen
Elke dag bloggen
Elke dag stadsjutten
Vroeg opstaan en naar het strand gaan
Kledingkast uitmesten en opruimen
Diep nadenken over Wat Ik Wil In De Toekomst

Hmm.

Als ik over mijn schouder kijk, zie ik een rommelige maand achter me liggen. Een fijne maand, maar rommelig. Waaruit in ieder geval blijkt dat vooruit plannen geen enkele zin heeft, omdat het leven toch z’n eigen agenda volgt.

Zeg het met mij: ‘Life is what happens to you while you’re busy making other plans.’

Amen.

Op dinsdag 1 juni stond ik op en dacht: ‘zo hee, een héle maand voor mezelf.’ Vanmorgen dacht ik: ‘hè? Hoe kunnen die dertig dagen nu alweer voorbij zijn?’ Alsof mijn agenda voor Roadrunner speelde en ik er als Wile E. Coyote achterna rende.

Tijd kun je helaas niet vangen en bewaren. Of in het geval van Wile E. Coyote: likkebaardend verorberen met een slabbetje om. Tijd is je altijd te snel af. Maar als je achterom kijkt… dan kun je er wel van genieten. En dat doe ik vandaag.

Miep miep!