Na ruim twintig jaar loonslaaf te zijn geweest, mag ik mij officieel ondernemer noemen. Of beter, zelfstandige zonder personeel. Nu doe ik mijn werk graag, dus tijdens mijn vaste baan was ik al als freelancer bezig. Ik vind het fijn om mijn geest te slijpen aan verschillende soorten teksten.
Enfin. Vanmorgen zat ik in een klasje waarvan het kabinet Rutte zich toch even achter de oren zou krabben. Van de vijftien aanwezigen waren er zeker tien op straat komen te staan door faillissementen of bezuinigingen. Maar, niet getreurd: wij huilen niet naar de maan. Wij nemen het heft in eigen hand en gaan ondernemen! Jeej!
Althans, dat is het voornemen. Eerst moeten we luisteren naar de voorlichting.
‘Wie noemen we een startende zelfstandige?’ stond er op het scherm. De juf las voor wat eronder stond: ‘Iemand die vanuit loondienst werkloos wordt en nu kansen ziet om als zelfstandige te beginnen.’
Check.
‘Dus niet iemand die al langer naast zijn dienstbetrekking ook een eigen onderneming had.’
Ow.
Ik steek mijn hand op. De juf knikt. ‘Ik was naast mijn vaste baan al werkzaam als freelancer’, zeg ik.
‘Dan ben je dus geen startend ondernemer’, zegt ze, vorsend vanachter haar bril. De groep kijkt mij wat meewarig aan. Omdat ik al een KVK nummer heb, een boekhouder, bonnetjes bewaar en facturen stuur, blijk ik mijzelf flink in de vingers te snijden. Dergelijk ondernemerschap wordt door de instantie die werken aan perspectief als motto heeft, niet op prijs gesteld.
Als straf moet ik mijn boontjes min of meer direct zelf doppen. Gelukkig ben ik een ondernemer.
http://www.youtube.com/watch?v=xzyMuXqMFVA