In het ziekenhuis lopen we rondjes in een lege gang, waar twee houten kuipstoeltjes aan elkaar vast geklonken zitten. Verpleegsters tsjip-tsjoppen voorbij op hun plastic gezondheidsklompjes.

Ik wil overal zijn. Behalve hier. En tegelijkertijd wil ik nergens anders zijn. Ik zie de mensen om mij heen, die haar liefhebben, in enkele uren jaren ouder worden.

We krijgen de familiekamer. Dat is slecht nieuws. Als je de familiekamer krijgt, weet je dat de laatste pagina’s in het boek worden omgeslagen. Je kunt wel proberen om zo langzaam mogelijk te lezen, maar voorbij die laatste bladzijde zijn geen woorden meer.

Zij zag dat eerder dan wij.

We drinken lauwe thee, bittere koffie en halen broodjes in de kantine. Herinneringen komen tevoorschijn. ‘Weet je nog?’ We ontrafelen haar rol in ons leven, om los te kunnen laten. Als er voetstappen in de gang klinken, stokken onze gesprekken. Ze lopen door en we ademen weer uit.

Dagen gaan voorbij.

Het enige wat we kunnen doen is liefde geven. Wat in het gewone leven soms zo moeilijk is, gaat nu vanzelf. Mijn hart breekt als ik hun handen verstrengeld zie. Loslaten is het moeilijkste wat er is.

Ik druk een kus op haar voorhoofd. ‘Dag’, zeg ik. Meer kan ik niet bedenken, al het andere is overbodig. We lopen de gang weer in die niets troostrijks heeft maar ontluisterend onpersoonlijk voor ons ligt.

‘Het is goed zo’. Hij zegt het aarzelend, alsof zijn hart het nog niet eens is met zijn hoofd. Ik hou hem vast. Zo blijven we een tijdje staan, stil.

Het begin van de middag breekt aan. De familiekamer is leeg. Om haar bed een cirkel van liefde. En ook al kende ik haar nog niet zo lang, ik voel het wanneer ze ons verlaat.

De wereld stond even stil.