‘Heb jij kinderen, Mariska?’ Het is een vraag die ik verwacht en waarvan ik tegelijkertijd moet zuchten. ‘Nee’, zeg ik. Het vriendelijke gezicht tegenover mij hoopt overduidelijk op meer uitleg, maar ik weet niet wat ik er verder nog aan moet toevoegen. ‘Wij hebben een hond’, zeg ik daarom maar.

Het is niet anders.

Ik zal het feit onder ogen moeten zien dat ik een mevrouw ben en mevrouwen hebben over het algemeen kinderen. Mijn afwijkende antwoord zorgt dus altijd voor opgetrokken wenkbrauwen. Het hebben van kinderen is zó vanzelfsprekend dat je net zo goed ‘nee’ kunt antwoorden op de vraag of je van mooi weer houdt.

De vervolgvraag ‘waarom niet?’ wordt overigens haast nooit uitgesproken, maar hangt steevast als een tekstballonnetje boven het hoofd van de vraagster (het zijn altijd vrouwen die deze vraag stellen. Of kinderen. Mannen boeit het niet).

Ik ben een tijd geleden gestopt met het beantwoorden van ‘waarom niet?’. Eerst deed ik nog wel een poging.

‘Ik wil geen kinderen.’
De wenkbrauwen gaan nog een centimeter omhoog.
‘Oh.’
Stilte.
‘Waarom niet?’

Het antwoord blijf ik nog steeds schuldig. Want voor elk argument om geen kinderen te willen, staat een argument om het wel te willen. Daarnaast, ik vind kinderen leuk. Ik begrijp de wens om onvoorwaardelijke liefde te voelen en je eigenschappen terug te zien in een kleinere versie van jezelf.

Ik begrijp het.
Maar ík wil het niet.

Daarom luister ik met een glimlach naar de vriendelijke vraagster van vanmorgen die enthousiast de overeenkomsten tussen honden en kinderen benoemt. In het tekstballonnetje boven haar hoofd staat verontschuldigend dat ik zeker geen kinderen kan krijgen.

Ik laat het zo, in de nederige wetenschap dat het verschil tussen kunnen en willen soms een mensenleven lang is. Het is niet anders.