In december krijg ik last van mijmeringen. Sommige zijn onschuldig: Jezus, hebben we überhaupt wel een zomer gehad? Of: President Trump. President Taarrrump. Nee hoor, hoe vaak je het ook zegt, het blijft raar klinken.

Andere vragen om wat meer reflectie: Wat wil ik nou eigenlijk met mijn leven? Die schiet vaak op 31 december, 23.59 uur door mijn hoofd, waardoor ik zuchtend naar het vuurwerk sta te kijken en met bubbels in mijn hand een bucket list verzin die halverwege het jaar toch weer in een fuck-it list verandert.

Die mijmeringen zijn daarmee eigenlijk een intern jaarverslag. Je blikt terug, kijkt wat vooruit en vervalst je boekhouding (‘Neuh… zó veel geld heb ik echt niet uitgegeven hoor. Wel? Ow. Nou ja, ik werk er hard voor hè?’).

Ik heb in het afgelopen jaar vooral veel over mezelf geleerd. Dat ik waarde hecht aan mijn onafhankelijkheid bijvoorbeeld. Wist ik wel, maar toch. En dat die drang naar vrijheid niet betekent dat ik nooit meer wil leunen op een sterke schouder of alleen bén: om mij heen staan een paar geweldige vrouwen en mannen die nooit te beroerd zijn om mij van advies, liefde, koffie en vooral heel veel humor te voorzien. Dat is rijkdom en kan zo aan de creditkant.

‘Moet je niet eens een hobby?’, vroeg iemand laatst. En ik dacht: Ik doe elke dag wat ik leuk vind, waar heb ik dan een hobby voor nodig – lees in de zijlijn: waar haal ik de tijd vandaan? Ik werk samen met fijne mensen, bouw aan mijn bedrijf en voel me enorm gewaardeerd. Dat is luxe. Daar kan geen hobby tegenop. Maar vooruit: ik wil leren drummen. Die beginroffel uit Stevie Wonders’ Superstition moet en zal me een keer lukken.

Ik ben dit jaar teleurgesteld, boos en verdrietig geweest. Ik heb mijn wenkbrauwen soms van het plafond af moeten plukken uit pure verbazing. Tot mijn frustratie zit er een verschil tussen gelijk hebben en gelijk krijgen. Mijn intuïtie heeft me een paar keer keihard uitgelachen. En met mijn beide benen blijf ik vanaf nu op de grond, omdat ik in de wolken niks zie en voortdurend mijn kop stoot. Ik ben een illusie armer en een wijze les rijker. C’est la vie.

In een beetje jaarverslag zit ook een visie. Dan pik ik dus mooi de woorden van Maya Angelou, want die zijn van onschatbare waarde. In mijn hoofd worden ze uitgesproken door Morgan Freeman, want ook al leest de beste man het telefoonboek op: ik luister. Bovendien is Morgan God, dat weet iedereen.

“I don’t trust people who don’t love themselves and tell me, ‘I love you…’ There is an African saying which is: Be careful when a naked person offers you a shirt.”

Ja. Dát is pure armoe.
En terecht mijmerspul voor in december.