Ooit was ik ervan overtuigd dat ik een heks was. Niet de Eucalypta variant, maar de Susan Smit versie. Ik brandde kaarsjes dat het een lieve lust was, zette met Midzomer zonnebloemen in mijn huiskamer en prevelde zelfbedachte – en slecht rijmende – spreuken.

Toen ik bomen begon te knuffelen, zette ik de heks in mij op een bezemsteel en joeg haar naar verre oorden. Ik was zoekende. Laten we het daar maar op houden.

Toch heb ik in die tijd interessante dingen geleerd en gelezen. De filosofie van deze natuurreligie is boeiend en de geschiedenis ronduit schokkend. In de middeleeuwen zijn miljoenen onschuldige vrouwen op de brandstapel terechtgekomen, puur uit angst en bijgeloof. Ik heb gegruweld toen ik delen uit het boek Malleus Maleficarum las.

Daarin wordt de vrouw beschreven als slecht, zwak en inferieur. Naast ongelovig, eerzuchtig, wraakzuchtig en hebzuchtig. Dus hop, in de fik ermee. Dat het geschreven was door twee gefrustreerde monniken mag duidelijk zijn.

De moderne heks haalt haar schouders op bij zoveel onzin. Zij leeft volgens de wet van drie:

1. Doe wat je wilt, mits je niets of niemand schaadt.
2. Dat wat je doet, komt drie keer bij je terug.
3. Wees voorzichtig met wat je vraagt. Het zou wel eens kunnen uitkomen.

En ondanks dat ik een beetje doorschoot in het omarmen van de aarde, vind ik deze regels eigenlijk heel erg ‘down to earth’.

Waarom ik hieraan moest denken, kwam door een leuk gesprek met een meisje van een jaar of vijfentwintig. Ineens zag ik mijzelf door haar ogen. Ik weet niet hoe dat met jullie zit, maar in mijn hoofd ben ik nooit ouder geworden dan 28 jaar. Terwijl er ondertussen toch echt *kuch* ruim tien jaar verstreken zijn.

Maar nu zag ik mijzelf door de ogen van dit meisje. Zomaar. Ineens.

Ik zag een vrouw die vol enthousiasme vertelde over haar werk en die haar kennis zó vanzelfsprekend vond, dat de blik van respect haar bijna ontging. En zonder arrogant te willen zijn, realiseerde ik mij dat ik in een nieuwe fase van mijn werkende leven was aangekomen.

Ik kan andere mensen iets leren.

Het is misschien oneindig duf om dit met stilte boven en onder deze zin aan te kondigen, maar voor mij was het een openbaring. Heksen geloven in de wijze vrouw. De ‘crone’. Zij vertegenwoordigt kennis die je alleen maar krijgt door de lessen van het leven aan te gaan. Daar ben ik nog lang niet. Maar ik begreep vanmorgen wel dat ik geen ‘meisje’ meer ben.

Wat ben ik daar blij om.