Als ervaringsdeskundige mag ik het zeggen: gebroken harten helen. Zelfs een hart dat vertrappeld, verscheurd en in scherven voor je voeten ligt, heelt. Ja, er zitten barstjes in. En ja, het weer openzetten van je hart zal voelen alsof je tegen een oude kloosterdeur duwt.
Uit voorzorg heb je er namelijk een dranger opgezet, zodat je hart niet meer de hele tijd wagenwijd openstaat. Dat is een stuk duurzamer. En helemaal 2010.
Alleen… als er dan iemand aanklopt, gaat het allemaal niet meer zo makkelijk. Deed ik vroeger meteen open: ‘kom binnen, kom binnen! Ga zitten, wil je wat drinken?’, nu gluur ik eerst een tijd door het kijkgaatje.
Is het heerschap aanhoudend, dan wil ik de deur wel op een kiertje zetten. Met de ketting erop. ‘Moet je?‘, vraag ik achterdochtig. ‘Binnenkomen’, verklaart hij onschuldig.
Hmm.
Ik schakel Doorbitch in. Naast de dranger een doeltreffende maatregel om mijn hart te beschermen. Doorbitch onderwerpt de amant aan een grondig en langdurig onderzoek. Ondertussen wacht ik af, armen over elkaar, wenkbrauwen gefronst. Met een licht verlangen naar het vroegere, ongedwongen deurbeleid.
Doorbitch knikt. Hij mag binnenkomen.
Voorzichtig haal ik de ketting eraf. De deur houd ik op een kier. Hij kijkt me aan. Ik kijk hem aan. We glimlachen. Ik stap naar voren, hij doet ’n stapje naar achteren. Ik schuifel aarzelend terug in de opening. Hij komt weer wat dichterbij en duik ik achter de deur.
Dan zegt hij zomaar: ‘Ik zal je beschermen.’
En langzaam stap ik naar achteren.
Knock. Knock. Who’s there?
Wauw, wat leuk beschreven. En for real? Vertel, vertel, vertel.. (niet nieuwsgierig is!) 😉
Geweldig,dit verhaal met de gesloten deuren en gelukkig zit er geen draai-deur in.
Mooi en beeldend geschreven. Ik geniet ervan.
Moepi
Wat onwijs mooi geschreven.
Wat kan je dat toch goed Maris.
Chapeau!