Mijn vader was vanaf zijn vijftigste vooral met zijn pensioen bezig. Hij wilde wekenlang met zijn bootje de Nederlandse plassen en rivieren ontdekken, een beetje in de tuin zitten met een goed boek, spelen met zijn band en vooral niks meer moeten. Dus hij buffelde braaf door, working 9 to 5, en droomde ondertussen van een leuker leven. Ooit.

Op zijn tweeënvijftigste overleed hij plotseling aan een hartaanval.

Leuke dingen moet je niet uitstellen. Enge dingen ook niet trouwens. Pak ze bij de lurven en voer ze uit. Daar zijn talloze liedjes over geschreven, gedichten, verhalen en reclameslogans. Clichés zijn altijd waar.

Vandaag moest ik eigenlijk een planning maken en mijn administratie doen. Ik moest tientallen mailtjes beantwoorden en verder werken aan mijn nieuwe site.

Maar het was 25 graden, de lucht was strakblauw en er stond een heel klein briesje. Rond half 11 kreeg ik ineens heel veel zin om de boel de boel te laten en naar het strand te gaan.

Doen.

Hond Bob sprong blij in de auto en samen reden we naar het strand waar het rustig was, de lucht blauw en de wind vrolijk. En dat ik nu, om 11 uur ’s avonds, mijn werk afmaak: met liefde. Ik voel mijn wangen branden van de zon en ik heb nog steeds zand in mijn oren. Kom maar door met die planning.

Ik heb mijn leven, met wat vallen en opstaan, zo ingericht dat ik dit kan doen. Dat betekent natuurlijk ook water bij de wijn. Toch weet ik zeker dat mijn vader vanaf zijn cumulus nimbus goedkeurend knikt.

Want een leuk leven gaat een leven lang mee.