Kan ik ooit liefhebben? Iemand vertrouwen op zo’n manier dat je er niet eens over na hoeft te denken? Dat je je hart in zijn handen legt en weet dat het goed is? Passie voelen die je vanuit je tenen tot aan je kruin over je lijf heen giert; gekmakend en verslavend. Woorden fluisteren in elkaars oor, die zich een weg naar binnen banen en je een wereld laten zien waarvan je het bestaan niet wist?

Ben ik een hopeloze romanticus, gedoemd tot pijnlijk verlangen naar iets wat niet bestaat? Bedacht door hunkerende schrijvers, woordkunstenaars die in hun waanzin illusies omtoveren tot de heilige graal. Ben ik misschien een kritische perfectionist, die geen genoegen wil nemen met een leven zonder dat kriebeltje onderin je rug, het lichte zweten achterin je nek, wanneer je hem ziet? En dat alles wat als ‘mwah… okay’ aanvoelt, afdoet als zonde van mijn tijd en aandacht?

Wil ik te groots en meeslepend, of is het juist dat kleine, onverwoestbare stukje pure liefde wat ik steeds over het hoofd zie?

Of ben ik gewoon bang?
Durf ik de controle niet los te laten?
Omdat ik me dan op onbekend terrein begeef…

Een zetje. Dat is alles wat ik nodig had.
Ineens stap ik vooruit en er zijn geen vragen meer.
Alleen maar antwoorden.

Tekening: Petra Lunenburg