Als er één gebeurtenis in een mensenleven goed is voor mooie verhalen, dan is het wel rijles. Henk is mijn eerste rij-instructeur en lijkt sprekend op Joris Voorhoeve. ‘Moet ik meteen achter het stuur?’, vraag ik zenuwachtig. ‘Dat is wel de beste manier om te leren autorijden’, zegt hij droogjes.
Ondanks dat ik alleen hoef te sturen, vind ik het doodeng. Henk zit kalm naast me en draait af en toe bedachtzaam aan zijn rode snor. Na anderhalf uur overhandig ik hem het lesgeld, dat hij in zijn portemonnee opbergt.

Een week later zit ik te wachten op het toetertje van de lesauto. De telefoon gaat.

‘Met Astrid, van Rijschool Pijper. Zeg, je les kan niet doorgaan.’
‘Oh, waarom niet?’
‘Henk is ervandoor.’
‘Wat zeg je?’
‘Henk is ervandoor. Met het al geld van de afgelopen lessen.’
‘Dat meen je niet!’
‘En de auto.’

Ik krijg een nieuwe instructeur, sprekend Rick James. In tegenstelling tot Henk, babbelt Rick non-stop. Vijf hysterische kwartieren in een lesuur. Ik schiet hyperventilerend van links naar rechts, rij over de busstrook, kegel bijna een fietser omver en parkeer de auto uiteindelijk vakkundig in een rhododendron.

‘Ja hoooi, met Astrid van Rijschool Pijper. Heel vervelend, maar je rij-instructeur is overspannen. Vanaf nu rijd je met de oude Pijper zelf.’

Ik doe de autodeur open en ontwaar in de sigarenrook de omtrekken van een enorme man. Zijn gordel zit strak om de buik en zijn lijf hangt over de bestuurdersstoel. ‘Zo meisje, ga maar lekker zitten’, zegt hij flemend met een klopje op de plek naast ‘m.

De oude Pijper is net gescheiden. Drie lessen lang hoor ik het verhaal aan van zijn vrouw die hem verlaten heeft voor een andere man. ‘Ik bedoel, ze had toch op zijn minst een signaal kunnen geven’, snikt hij ergens voorbij de Utrechtse Berekuil, terwijl ik met piepende banden over het verkeersplein schiet. Doordat hij net een wolk rook uitblaast, mis ik hoestend de afslag.

‘Hoi, Astrid? Ik zou graag van instructeur willen wisselen.’

Erik is halverwege de twintig, met wuft haar, staalblauwe ogen en strakke spijkerbroek. Naast Woest Aantrekkelijk, is hij ook nog eens Ongenaakbaar. Die combinatie zorgt ervoor dat ik de hele les blozend naast hem zit.

Erik heeft niet veel fiducie in mijn rijkunsten. ‘Wanneer ga je ook alweer afrijden? Over twee weken? Oké. Dan hebben we nog wel wat te doen.’

Op de dag van het examen haalt hij me ’s morgens vroeg op, zodat we nog even kunnen oefenen. In mijn fantasie rijden we naar een donker plekje in het bos, waar we bij het schijnsel van de koplampen heftig zoenen. Zijn spijkerbroek knoop ik los, hij trekt mijn shirt omhoog en we…

‘Hola, waar ga je heen? Ik zei toch rechts?’
‘Sorry’, zucht ik met een knalrood hoofd.

Tijdens het oefenen gaat alles mis. Ik parkeer met twee wielen op de stoep, negeer een stopbord en een ingreep voorkomt dat ik een oud vrouwtje met rollator en al versneld naar haar laatste rustplek torpedeer.

Erik schudt zijn hoofd. ‘Luister, op deze manier wordt het helemaal niks. Ik weet niet of het de zenuwen zijn, maar je moet proberen het onder bedwang te krijgen’, zegt hij doordringend. ‘En blijf in godsnaam ademhalen.’

Bij het begin van het examen spreekt de examinator me monter toe. ‘Nou, wij gaan maar eens lekker een stukje rijden’, zegt hij. Iets in mijn grijns moet psychotisch zijn, want hij controleert zijn gordel ineens aandachtig.

‘Goed’, denk ik. ‘Haal adem.’

We rijden. Het is rustig op de weg. De examinator zegt weinig, behalve de richting. Het gaat best lekker. Ik parkeer de auto nonchalant vloeiend in het vak, laat ‘m keurig uitrollen voor het stoplicht en zie op tijd dat ik een straat niet in mag.

Na twintig minuten uitermate soepel rijden van mijn kant, gaan we terug naar het CBR. Op de parkeerplaats geeft de examinator me een hand. ‘Gefeliciteerd, je bent geslaagd’.

Ademhalen! Dàt was de truc..