‘Heb je wel eens gedacht aan een beugel?’, vraagt de mondhygiëniste terwijl ze met een gevaarlijk ogend haakje mijn mond nadert. ‘Nee’, zeg ik. Haar keurige wenkbrauwen gaan verbaasd omhoog. ‘We hebben hier een hele goede orto zitten’, zegt ze niet echt onvriendelijk. ‘Je kunt altijd eens een intake doen.’

Als ik na een martelend half uurtje buiten sta, kijk ik naar mezelf in een weerspiegelende ruit. Ik trek mijn bovenlip op in een chimpanseegrijns. Een van mijn voortanden staat wat naar voren, de tand ernaast staat wat naar achteren. Foutje van moeder natuur.

Het doet me denken aan een kromme komkommer. Laat me dat even uitleggen.

Vorige week gaf ik een korte workshop over zakelijk bloggen aan een van de leukste organisaties van Nederland, Stichting DOEN. We zijn op zoek naar mooie verhalen en de middag eindigt dan ook met het vertellen daarvan.

Een van de DOEN’ers neemt ons in gedachten mee de supermarkt in, waar een bak vol met ‘rare groenten’ staat. Je mag deze groenten gratis meenemen, want ze zijn te klein, te kronkelig, wat gebutst, ze glimmen niet, of hebben rare uitstulpingen. Er is niks mis mee, behalve dan dat ze niet voldoen aan ons beeld van perfecte groenten en fruit.

En terwijl ze met een zak gesneden soepgroenten van bijna drie euro in haar handen staat, denkt ze: ‘Waarom zou ik niet een prei, tomaat en courgette uit deze bak pakken? Het kost me niks, en eenmaal in de soep merk je niet eens dat ze er wat gek uitzien.’ Na haar verhaal zijn we het erover eens: rare groenten verdienen een tweede kans.

Ik vind dat dit principe ook voor mijn scheve tanden geldt. Mijn wabi sabi gebit voldoet misschien niet aan het perfecte plaatje, maar ach… ik merk er zelf toch niks van.