Getroffen door de opmerking van de kleine grote muzikant blijft het glas halverwege m’n mond hangen. ‘Ik kan geen noten lezen’, zegt hij met een ontwapenende vanzelfsprekendheid. Peter van de Vorst kijkt hem verbijsterd aan. ‘Hoe kan dat nou? Eén van de beste muzikanten van Nederland kan geen noten lezen?’ Roel van Velzen kijkt ferm omhoog. ‘Nee. Het is alsof ik Chinees lees.’

Mijn gedachten rennen jaren terug. Als klein meisje wilde ik gitaar leren spelen. Maar hoe ik mijn best ook deed elke week bij gitaarles, ik kreeg de notenbalk niet onder de knie. ‘Zo moeilijk is het toch niet?’, zuchtte de juf, als ik weer eens ingespannen op het blad zat te speuren waar ik ook alweer was gebleven.

Uiteindelijk leerde ik mezelf de akkoorden aan. Ik kwam niet verder dan een aardig kampvuurniveau, maar dankzij een muzikaal oor kon ik wel alle liedjes spelen die ik hoorde. Tenminste, als er geen onbekende akkoorden in zaten.

Elk gezin heeft z’n legendarische verhalen. Die van ons was dat mijn vader’s band ooit tegelijk optrad met Trea Dobbs. Trea was in de jaren ’60 razend populair en trad op met haar man Harry van Hoof, die later beroemd werd als dirigent van het Eurovisie Songfestival. In de pauze kwam Harry met het vriendelijke verzoek of mijn vader misschien een deuntje mee wilde drummen.

Ik zie voor me hoe mijn vader z’n schouders ophaalt, zijn shaggie in de asbak legt en zegt: ‘Prima hoor.’

Mijn vader kon geen noot lezen. Hij speelde al vanaf zijn veertiende in een band als drummer en kon prachtig piano spelen. Ik keek wel eens naar hem als hij een nieuw liedje instudeerde. Eerst zat hij met z’n ogen dicht te luisteren naar het nummer en trommelde met z’n vingers op zijn knie. ‘Mmm…mmm… mmm’, neuriede hij. Dan uit het niets, vlogen zijn handen over de toetsen en speelde hij feilloos het hele nummer na. Daar kwam geen noot aan te pas.

Samen speelden we graag Yellow Submarine van The Beatles. Ik op de gitaar – het liedje bestaat uit simpele akkoorden – hij op de piano. En op die spaarzame momenten voelden wij ons dichter bij elkaar. Mijn vader en ik, wij konden dan wel geen noten lezen maar we hóórden de muziek. Die gaat de oren in, het hart door, weer terug naar boven en komt eruit in een blik van herkenning.

Terug naar het verhaal.

Harry legde mijn vader het notenschema van het nummer uit. ‘We beginnen dus in fis, pakken de kwartmaat op na de triool en gaan dan verder met 4/4 maat. Mijn moeder, die het relaas vanuit de coulissen volgde, zei: ‘Je vader knikte maar wat en ging grijnzend achter het drumstel zitten.’

Het ging geweldig. Harry was blij, Trea blij, mijn vader kreeg complimenten, mijn moeder blij. Weer terug in de coulissen zei hij tegen mijn moeder: ‘Nou, dat was leuk. Ik had alleen geen idee waar ‘ie het over had.’

Herkenning.

Daarom viel ik bij het verhaal van Roel even stil.