‘U bent alleen?’, vraagt de jongen terwijl hij achter mij kijkt alsof er toch nog ineens een compleet gezin aan kan komen. ‘Ik ben alleen’, zeg ik. ‘Ooooo…kay. Een momentje alstublieft.’

Hij overlegt even achter de bar met een meisje dat snel de strandtent scant en met een hoofdgebaar naar een lange tafel knikt. ‘Komt u maar mee’, zegt hij.

Ik word aan de kop van de tafel gezet, achter een oversized vaas vol met bloemen. ‘Er komt zo nog wel een grote groep aan deze tafel, vindt u dat niet erg?’ Ik heb honger, een boek bij me en vind alles prima.

Vanachter mijn vaas, zie ik dat de tafel zich ondertussen vult met druk pratende mannen en vermoeid kijkende vrouwen. En kinderen, zeker een stuk of vijf. Die kinderen willen van alles; fristi, chocomel, neehee niet hier, ík wil naast mama en mag ik al naar buiten? De moeders sussen en zuchten. De vaders vinden het tijd voor een biertje.

‘Sorry, sorry, sorry’, het meisje dat de bestellingen opneemt, buigt zich vertrouwelijk naar mij voorover. Ik bespeur een blik in haar ogen die het midden houdt tussen nieuwsgierigheid en medelijden. ‘Nu bent u aan de beurt hoor!’ Ze tikt grijnzend op haar kladblokje. ‘Zeg het maar.’ Met goedkeurende knikjes schrijft ze mijn bestelling op.

Ik duik weer in het boek. Het is een goed boek, dus ik tuimel met gemak terug het verhaal in. De geluiden om me heen veranderen in een soort zachte ruis, een beetje zoals de branding buiten.

‘Gaat het goed hier?’ Het meisje staat weer naast me, met mijn drinken. ‘Eh, ja hoor’, zeg ik verbaasd. De vaas is nog iets meer mijn kant opgeschoven door een van de vrouwen die uit alle macht een wriemelende kleuter probeert te laten zitten. ‘Sorry’, mimet ze.

Voordat mijn eten arriveert, moet ik de serveerster nog twee keer geruststellen dat ik het echt prima naar mijn zin heb.

‘Mama? Mamaaaa!’
‘Waarom zit die mevrouw alleen?’
De moeder in kwestie kijkt gegeneerd mijn kant op.

Geen zorgen mensen. Die mevrouw zit hier gewoon heel gelukkig te wezen.