‘Wat ga je doen vandaag?’, vraagt mijn moeder. ‘Weet ik eigenlijk niet’, zeg ik aarzelend. Juffrouw Schuldgevoel in mij schudt haar hoofd en gaat verder met d’r breiwerkje. ‘Misschien ga ik naar de bibliotheek’, probeer ik nog.
Als je Nederland uit bent, vraagt niemand aan je wat je gaat doen. Iemand met een koffer heeft een geldig alibi om niks te doen. Je ligt bij het zwembad, slentert wat rond in een slaperig stadje en bedenkt waar je ’s avonds gaat eten. Tussendoor draai je je gapend om.
Allemaal zonder de minachtende blikken van Juffrouw Schuldgevoel.
Niemand die hoeft te weten dat je twee weken he-le-maal niks hebt gedaan. Bij terugkomst kun je altijd nog opscheppen over bloedstollende ritjes langs een ravijn, verdwalen in de bergen en boeiende ontmoetingen met de locals.
Halverwege mijn korte sabbatical thuis, blik ik terug op twee weken luieren, boeken lezen, dvd’s kijken en een bezoek aan de tandarts. Maar dat échte vakantiegevoel, dat joie de vivre, dat… je ne sais quoi… Nou nee. Daarvoor moet ik kennelijk toch het land uit.
Want omdat ik ‘gewoon’ thuis ben, doe ik de was, haal ik boodschappen, maak ik eten, check ik mijn mail en heb ik zelfs mijn hele huis schoongemaakt. Eentonig ritme, hetzelfde uitzicht.
Kijk, een maand vrij is zalig, laat ik dat voorop stellen. Geen wekker, geen agenda, geen werk, geen vergaderingen. Zá-lig. Ik doe niks en ik doe niks [klik]. Ik hang alleen maar rond. Kijk es door de ramen. En ik krab wat aan mijn kont. Dat gevoel.
Ik zou dus niet moeten klagen. Heb ik nu toch gedaan.
Het is al met al een wijze les voor een eventuele volgende break. Dan ben ik het land uit. Op expeditie met de Oriënt-Express, mediteren in Thailand of misschien wel gewoon luieren in Spanje…
Ik wil de vlinders achterna! [klik]
Vandaag naar het strand geweest. Instant vakantiegevoel.
Ik weet het niet hoor….zo’n weekje engeland heeft me ook gesloopt. Ik doe nu een moord om een week saai op de bank te hangen in mijn eigen huis…;) Dan maar geen vakantiegevoel!
sja, wat is vakantiegevoel. En dan ben je in het buitenland en dan probeer je elk moment het moment vast te houden omdat dat genieten is 😉
Het belangrijkste is dat schuldgevoel uit je hoofd zetten en gewoon drie uur achter elkaar met een boek op de bank en een pot thee erbij, mmm…
Vakantiegevoel? Vakantiegevoel? Vraag me zeer af of je dat altijd in het buitenland tegenkomt. Ik was geslóópt toen ik terug kwam uit Azië, terwijl ik mij daar ook te goed heb gedaan aan een yogalesje en humm humm hier en daar. Buitenland staat voor mij vaak gelijk aan hard werken: waar wil je heen, hoe kom je daar en hoe overleef je de obstakels onderweg? Al geldt dat natuurlijk niet als je gewoon 2 weken lang met een cocktailtje op het strand ligt. Kom binnenkort naar Zeist dan kan je een paar goede verhalen van me jatten.
Ik heb in die twee maanden welgeteld 1 middag in de tuin gezeten met een boek. Geplaagd door hevig schuldgevoel! En zie nu ook reikhalzend uit naar de ‘echte’ vakantie, zo in Itali√´. Maar toch doet het je goed, even niet werken. Thuis of weg. Kom je denk ik pas achter als je weer op kantoor zit? Denk ik…?
Misschien is het gras wel groener aan de andere kant ;-)en inderdaad, afrekenen met schuldgevoel is soms best lastig. Maar ik heb nog twee weken om ’t te proberen!
Vakantiegevoel is zorgeloos genieten van de momenten. Of je nu thuis of buitenland bent het NU is vakantiegevoel. Het leven opzuigen,als een pijpkaneel. Home is where the haert is en daar ligt het vakantiegevoel dichtbij.
Geniet ervan en slinger schuldgevoelens,maar het raam uit. Het is overbodige ballast.
Moepi
Lieve Moepie, mag ik ’s met jou wandelen?
Lieve Linda,
En natuurlijk mag jij met mij gaan wandelen en dat lijkt me reuze gezellig.
Kom je ’n dagje naar Zeist,dat is altijd goed.
Knuffel van moepi,