Zijn hele hoofd praat mee met lachrimpels, opgetrokken wenkbrauwen en grijsblond piekhaar dat een eigen wil heeft. Alles aan deze man straalt levenslust uit, gedrevenheid en enthousiasme. Met ons clubje hangen we aan zijn lippen, als hij vertelt hoe hij op 48-jarige leeftijd dacht: ‘kom, ik ga eens wat anders doen. Laat ik een eigen bedrijf beginnen.’
Ze bestaan. Mensen die zonder vrees hun hele leven op de kop zetten en grote problemen schaterend tegemoet treden als kleine obstakels. ‘Zetten we gewoon even een bruggetje overheen.’
Ik ben jaloers.
Als notoir ‘ja-maar’-mensch, is élk probleem een Mount Everest en sta ik eerst een paar dagen peinzend onderaan de berg te twijfelen tussen pikhouweel en schoenijzers. De ‘so-what’-sapiens heeft dan allang aan de andere kant een stoeltjeslift gevonden.
Toegegeven, mijn bedenkingen hebben soms zo hun voordelen. Je loopt met mij niet in zeven sloten tegelijk (ik zorg namelijk voor een prima routebeschrijving) en afspraken zijn heilig. ‘Op jou kun je bouwen’, zei iemand laatst. En dat bedoelde ze niet letterlijk.
Toch vraag ik mij wel eens af of ik niet wat makkelijker moet zijn.
Wat minder AEG, wat meer Nike.
Afgelopen tijd heb ik geleerd om meer los te laten. Laat ik het zo zeggen, mijn neuroses vlakken af met de leeftijd. Dus wie weet. Misschien vertel ik op mijn zestigste ook wel enthousiast mijn verhaal. Met lachrimpels, opgetrokken wenkbrauwen en grijze wilde lokken.
Met dat laatste komt het sowieso wel goed.
Wil je reageren? Leuk! Ik hoor graag van je op twitter (@gobblefunk) of facebook.