Ik heb niet veel met verjaardagen. Niet dat ik een saaie sombervrouw ben, Au Contraire. Een verjaardag is alleen zo… opgedrongen. Sta je ineens midden in de belangstelling. Pats! Spotlight aan en grijnst u maar. Van oor tot oor graag. Ik stiefel dan dus het liefst ongemerkt de deur uit.
Damn. De deur klemt.
Soms zou ik mijzelf wel weer eens willen onderdompelen in een verjaardag zoals ik dat als kind deed. Dan lag ik dágen voor mijn verjaardag al te zingen voordat ik ging slapen. Het hele repertoire werkte ik af. Van happy birthday tot lang zal ik leven. Alle verstopplaatsen schuimde ik af op zoek naar mijn cadeautjes. Op de dag zelf rende ik ’s morgens gillend de trap af: “ik ben jarig! Ik ben ja-rig!” Om er vervolgens achter te komen dat mijn ouders nog lagen te slapen.
Vanmorgen werd ik toegezongen. Het hele repertoire is afgewerkt. Van happy birthday via lang zal je leven tot er is er een jarig. Ik glunderde van oor tot oor.
Ergens in mij zit nog steeds een klein meisje. Ik ben jarig! Ik ben ja-rig!
Ooh, wat ’n heerlijk stukje over verjaardagen en ooh, zo herkenbaar. In ieder mens schuilt,dat kleine kind en dat gevoel is goed om te behouden.
moepi
Lieve Maris, dat jarig moeten zijn is inderdaad helemaal niks. Ik denk elke verjaardag met veel plezier terug aan de dag dat mijn jongste 4 jaar werd en ’s morgens om half 6 luidkeels door het huis riep: “wordt ik nou nog wakker gezongen?”. Dat gevoel, dat is heerlijk.