Ik loop over het pad en voel de zon op mijn gezicht. De wind blaast een pluk haar voor mijn ogen. Als ik door mijn wimpers kijk, zie ik alleen wuivend riet en kabbelend water. Hollandser dan dit wordt het niet. De grutto boven mijn hoofd is het roerend met me eens.

Een paar dagen niet van hot naar her rennen, proberen het nieuws aan me voorbij te laten gaan en vooral de hardnekkige to do lijstjes in mijn hoofd op een stapel schuiven. Dat komt later wel weer.

Niks doen is moeilijk. Gewoon een beetje voor me uitstaren en niet ingaan op elke gedachte die mijn brein in glipt lijkt bijna onmogelijk.

Ik ga op een houten stoel aan het water zitten en probeer alleen naar de vogels te luisteren. Misschien… iets te krampachtig.

– Vogels. Vogeltje vogeltje.
– Hé, een kip.
– Heb ik de oplaadstekker van mijn iPhone wel bij me?
– Shit. Volgens mij niet.
– Goh, het is wel stil hier. Wat voor vogel zou dat zijn?
– Zo moet ik even kijken of ik die stekker bij me heb.
– Hoop dat de zon morgen ook schijnt.
– Oh, niet vergeten. Ik moet G. even een berichtje sturen.
– Mijn voet jeukt.
– Zou die kip misschien even… hmm, nee toch maar niet.
– Hoe heet de nieuwe film van J.J. Abrahms ook alweer?
– Voetbal. Stomme sport is dat toch trouwens.
– Was het wel een nieuwe film? Moet ik zo even opzoeken.

Wat maar weer bewijst dat mijn gedachten meestal nutteloos en compleet onlogisch zijn. (Dat, of ik moet dringend hulp zoeken)

Gelukkig weet ik inmiddels een goede remedie tegen de doordenderende gedachtentrein. Het woord ‘moeten’ schrappen uit mijn vocabulaire. En als er één plek is waar dat moet lukken, is het hier.