Imagine

Ik zit aan mijn eigen tafeltje. Met mijn vinger ga ik over de diepe nerf, die precies in het midden van het donkerbruine blad loopt. Voor me staat een wit bord met een rand van gekleurde bloemetjes. Er ligt een witte boterham op, met roomboter en speculaas. Ik neem kleine slokjes van mijn chocomel.

Uit de radio schalt ‘Ik geef je een roosje, mijn roosje’ van Conny van den Bos. Buiten zie ik onze auto staan: een blauwe Ford Taunus, mijn vaders trots en genot. Aan de overkant geeft buurvrouw Bep haar geraniums water.

Mijn moeder geeft me een aai over mijn bol. Ik wiebel met mijn voeten op de maat mee van ‘Living next door to Alice’, terwijl ik mijn boterham opeet. De kruimeltjes vallen op de oranje vloerbedekking.

Ondertussen druppelt de band van mijn vader binnen, om te repeteren. Dat doen ze altijd in onze huiskamer. Mijn vader heeft een shagje in zijn mond en een geruite broek aan met wijde pijpen. Hij zet zijn drumstel op. Ik hoop dat ik straks op zijn schoot mee mag drummen en drink snel mijn glas leeg.

De buurvrouw waant zich ongezien en gluurt door haar vitrage bij ons naar binnen. Als ik zwaai doet ze snel een stapje naar achteren. Ik hoor mijn moeder lachen.

Ik wist toen nog niet dat de herinnering aan deze middag voor altijd in mijn geheugen gegrift zou staan. Omdat het zo onbezorgd was. Omdat mensen naar Imagine van John Lennon luisterden en het niet onmogelijk vonden.

Ik ben een kind van de jaren ’70. Ik word melancholiek van oranje-met-paarse gordijnen, lichtbruine corduroy, pluizige bakkebaarden, typemachines, blokjes kaas met een uitje en 8mm filmpjes.

En ik zou de wereld van nu soms heel graag willen terugdraaien naar toen.

echtpaar

3 reacties op “Imagine

  1. Leuk! Vooral dat gordijn roept herinneringen op. Ik was 19 toen de jaren 70 begonnen. Zo’n gordijn hing bij mij in de keuken en het was inderdaad een zorgenloze tijd. Als je de tijd terug gaat draaien, draai ik graag met je mee!

Reacties zijn gesloten.