‘Ze is verlegen en heeft faalangst.’ Die woorden van mijn oude schoolmeester zijn jaren aan mij blijven plakken. Als een stukje kauwgom onder m’n schoen. En op een gegeven moment ging ik het nog geloven ook.
Terwijl ik niets liever wilde dan een groots en meeslepend leven leiden, geadoreerd door duizenden fans die elk woord van mijn lippen trokken. Maar ja. Ik was verlegen hè. Dat en het feit dat ik niet echt beschikte over een bijzonder talent – het knopen van kersjes met je tong gaat mensen snel vervelen -, maakte dat mijn leven vrij tja… ordinary verliep. Met alle ups en downs die bij zo’n gewoon leven horen.
Hoe dan ook.
Zo rond mijn dertigste begon het toch een beetje te kriebelen. Wat nou, verlegen. Potdomme. Ik heb toch wel wát te melden. Faalangst? Onzin. Ik kon gewoon niet rekenen. Nog steeds niet, overigens. Met mij uit eten gaan, kan heel lucratief uitpakken.
Uiteindelijk duurde het nog een paar jaar voordat ik het juk van die woorden van me af kon gooien. Dat grootse en meeslepende leven hoefde nou ook weer niet zo nodig. Maar ik besloot mezelf wel eens wat meer naar voren te duwen.
Zo af en toe dan.
En dus stond ik afgelopen kerst ineens op een podium te dansen in een little black dress. Ja, ik weet ’t. Je kunt het ook overdrijven. Maar damn… wat had ik een lol. De aandachtsjunkie in mij kwam helemaal tot leven.
Je moet er ook wel de werkgever voor hebben natuurlijk. Die van mij organiseert zo’n twee keer per jaar een gelegenheid waarbij volwassen mensen even kunnen proeven aan het X Factor gevoel. Dat smaakt dus naar meer.
Vandaar dat ik afgelopen maandag weer op een podium stond. Met een groep collega’s hadden we een mooie show in elkaar gedraaid. Als ‘host of the evening’ babbelde ik de acts aan elkaar.
Toen ik in de coulissen stond, wachtend op mijn ‘cue’, hoorde ik even mijn oude schoolmeester. ‘Ze is verlegen en heeft faalangst’. Maar ineens stond er een Diva op, die met kauwgom in d’r mond nuffig zei: ‘Talk to the hand, cause the face ain’t listening.’
En met mijn neus omhoog stapte ik in de spotlights. Die hakken deden verdomde pijn, maar ik heb een grootse en meeslepende avond gehad.
Mooi geschreven en omschreven. Faal-angst weg ermee. Je sjouwt alleen maar met ’n koffer,die leeg is. You Go girl. Mooie Website en heb je verhalen vreselijk gemist. Ben blij,dat je opnieuw en fris bent begonnen. Een nieuw spannend boek ligt open.
Moepi
Maris, je was geweldig tijdens spotlights. Je bent overigens altijd geweldig. Bovendien een steun en toeverlaat voor mijn collega’s en ondergetekende 😉
Hey, ze is d’r weer! En wat een schitterende lay. En wat ben ik blij dat je weer schrijft! Je staat al maanden prominent op m’n bloglijstje…
En in de spotlights stond je zeker!