Het geheim van het 20e

De wijken Gambetta en Belleville zijn misschien niet zo knus als de Marais, Montmartre of het Canal St. Martin, maar er hangt een creatieve energie die vertrouwd aanvoelt en nieuwsgierig maakt.

Het 20e arrondissement in Parijs wordt zelfs gezien als een onaantrekkelijk gebied, te ver weg van het centrum om interessant te zijn voor de gemiddelde toerist. Laat dat vooral zo blijven, want het is veel te leuk om deze straten in alle rust nog eens verder te verkennen.

Uitzicht zonder toeristen
Parc Belleville bijvoorbeeld is eind jaren ’80 aangelegd en ligt verstopt tussen hoge flats en eenvoudige straten. Neem zeker de moeite om de trappen onderaan het park te beklimmen, want je weet niet wat je ziet. Een fantastisch uitzicht over Parijs zónder hordes dagjesmensen, gillende scholieren of kiekjes klikkende Japanners. Een verademing.

parc belleville trappen

We halen een croissantje bij de bakker op de hoek en genieten in alle rust van de stad aan onze voeten. Waarbij de hoekige flatgebouwen en de graffiti (streetart!) op de muren ineens een mooi contrast vormen met het oude Parijs op de achtergrond.

parc belleville uitzicht

parc belleville omgeving

Beneden komen we een kleine boekenwinkel/koffietent tegen: books, bites & drinks staat er op de gevel. Eigenaresse Yohanna vertelt dat er nog niet veel toeristen zijn die haar zaak, een combinatie van een bar en bibliotheek, weten te vinden. De ruimte is gevuld met boeken (‘I also have an English section!’), geurt naar verse koffie en gezellige vintage meubels. Je vindt Le Barbouquin op Rue Ramponeau.

Even verderop torent L’église Notre-Dame-de-la-Croix trots boven de straten van Ménilmontant uit. Op de trappen eten studenten van de nabij gelegen grafische school er een stokbroodje of éclair van de onvermijdelijke patisserie aan de overkant.

ménilmontant

Het Louvre? Musee D’orsay? Pwah, check gewoon de muren! Het 20e lijkt patent te hebben op de meest prachtige tekeningen. Op praktisch elke hoek vind je ware kunstwerkjes.

streetart belleville

streetart belleville 2

streetart belleville 3 streetart belleville 4 streetart belleville 5

Sleep & Feed
En waar verblijf je dan in dat onbekende 20e arrondissement? Bij Mama Shelter natuurlijk.  Lekker eten doe je bij Chez Younice. De tajine met kip en rozijnen is hemels. Wil je liever tussen de lokale hipsters zitten, ga dan zeker naar Les Pères Populaires.

Processed with Moldiv

Er valt hier nog zo veel te ontdekken. To be continued!

Opgelapt door Les Atelier Dolet

In het kleine atelier staan oude stoelen liefdevol opgestapeld, wachtend op een nieuw stofje of een lik verf. In de etalage pronken de opgeknapte zetels. Madame Hieaux en haar collega Marie Cheret zijn’tapissières’, stoffeerders, die hun vak overduidelijk met plezier uitvoeren.

Ik vraag of ik even mag rondneuzen terwijl Madame Hieaux de zitting van een helblauwe canapé bijvult. ‘Bien sûr’, zegt ze glimlachend. Ze heeft een ouderwets naaldkussen om haar pols en een meetlint om haar nek.

Eigenlijk wil ik gewoon in een hoekje gaan zitten en kijken hoe ze van de gammele stoel een juweeltje maakt. Maar ik streel even met mijn hand over een mooie stof, draal nog wat bij de oude stoelen en zwaai dan gedag. Het is een plek om nog eens terug te komen.

Je vindt Les Atelier Dolet vlakbij de kerk van Ménilmontant, op 26 rue Etienne Dolet.

ateliers dolet canape

ateliers dolet canape blauw

ateliers dolet inkijk

 

Mama knows best

Als we de metro nemen vanaf Gare du Nord naar metrostation Alexandre Dumas zijn onze verwachtingen hoog gespannen. Langs rommelige winkeltjes en gezellige eethuisjes lopen we naar het hotel. ‘Deze wijk is helemaal in opkomst’, oreer ik wijs tegen Mike. Bij het uitblijven van zijn reactie, draai ik me om en zie ik dat hij tien meter terug met zijn neus tegen de ruit van een traiteur aangeplakt zit.

Via vriendin F. kreeg ik de tip om in Parijs het hotel Mama Shelter eens te proberen. Collega M. sluit aan bij haar enthousiaste aanbeveling. ‘Superhotel. Ontworpen door Philippe Starck. Ik ben er al een stuk of tien keer geweest!’ Kijk, dat zijn nog eens recensies.

Iets verderop, naast een mysterieuze verzonken ongebruikte spoorlijn, zien we Mama Shelter liggen. Eenmaal binnen kijken we verbaasd rond. Het plafond is geïllustreerd met teksten, tekeningen en kronkelende lijnen. In vitrinekasten staan maskers, merchandise en er bovenop loeren opgezette adelaars. Dit is bepaald geen doorsnee Parijse toeristenfuik. De receptionisten zijn alleraardigst en binnen enkele minuten zoeven we met de lift naar onze etage.

De inrichting van het hotel is strak design, maar de kleurrijke en speelse teksten die overal staan, maken het energiek en warm. En als ik zeg overal, dan bedoel ik ook óveral: op het plafond, de vloerbedekking, de spiegels en de muren. Onze kamer is slim ingedeeld met leuke details. En er staat een glimmende iMac voor video on demand, internet en andere zaken, waar Mike met een gelukzalige grijns op af duikt. Daar heb ik geen kind meer aan.

Ik neem een kijkje in de badkamer. Die is ruim, voorzien van regendouche en de föhn matcht met mijn knalroze nagellak. Er staan flesjes Kiehl’s en de tulp voor de spiegel blijkt echt te zijn.

We besluiten in het restaurant van het hotel te eten. Het is er druk, gezellig, er draait een dj en de sfeer is ongedwongen en relaxed. Laissez-faire! Oh, en de menukaart staat ook nog eens vol met heerlijk eten. Het is hier leuk.

Na het diner lopen we het hotel uit om de omgeving te verkennen. Een stevige uitsmijter staat voor de deur. Niet de eetbare versie, maar een streng kijkende kleerkast, die de deur voor ons openhoudt. ‘Hij bijt niet’, grinnikt Mike terwijl hij mij behoedzaam naar buiten loodst .

Mama Shelter ligt in de wijk Gambetta. De plek van ‘les bobos’, de voornamelijk jonge bewoners die zichzelf zien als een geëvolueerde mix tussen bourgeois en bohemien. Deze wijk ligt in het noordoosten van Parijs. Een Quartier in opkomst, waar je in bijna elk café naar live jazzy muziek kunt luisteren. De stoelen zijn misschien wat doorgezakt en het bier is plat, maar het is er oergezellig.

Knus in een hoekje van een klein café vatten we met elkaar samen wat Mama Shelter zo bijzonder maakt. Het is niet alleen het restaurant, met de felgekleurde zwembanden als decoratie. Of de pizza’s, gemaakt in de pizzeria van het hotel, die je mee naar je kamer kunt nemen. Het is vooral de aandacht die is besteed aan de details. Zoals de televisie, gemonteerd in het plafond van de wc.

We besluiten dat Mama Shelter haar reputatie eer aan doet. Als we weer bij het hotel aankomen, doet de uitsmijter de deur voor ons open. Dit keer glimlacht hij breed.

Come to mama.

Tip un: Mama Shelter heeft een schappelijke prijs als je online boekt. Wij zaten er al voor € 79,- per nacht. Ontbijt kost € 15,- extra, en is een aanrader als je je ochtenden lekker rustig wilt beginnen met een krantje en lekkere broodjes.

Tip deux: Het hotel ligt niet direct naast de metro, zoals de meeste hotels in Parijs. Als je uitstapt bij Alexandre Dumas, ga je rechtsaf Rue de Bagnolet in. Mama Shelter is dan nog ongeveer 10 minuten lopen. Ga je met de auto, dan is de ligging perfect.

Troisième Tip: Mocht je net als ons geen idee hebben waarom iedere kamer is voorzien van twee plastic superheldmaskers aan weerszijden van het bed. Kijk dan voor de grap eens op de in je kamer aanwezige iMac, voorzien van webcam, en er gaat een wereld voor je open. Croyez-moi.


Mama Shelter
Rue de Bagnolet 109, Parijs
www.mamashelter.com

Onze cijfers:
Kamer: 8,5
Ligging: 8
Wauw-factor: 10
Eten: 8,9
Prijs: 8,5

De receptie van hotel Mama Shelter, Parijs.De entree…

Krijttekst in hotel Mama Shelter, ParijsTeksten, overal…

Föhn in hotel Mama ShelterDe föhn matcht met mijn nagellak!

Onze kamer, hotel Mama Shelter, ParijsPlace to be…

De pizzeria van hotel Mama Shelter, ParijsDe pizzeria. Pizza’s mogen mee naar de kamer!

Keuken van hotel Mama Shelter, ParijsBedrijvigheid in de open keuken…

Het restaurant van Mama Shelter, Parijs (klik voor grote versie)Het restaurant: klik voor een grote versie!

Zwembanden als decoratie, Mama Shelter ParijsZwembanden als decoratie. Je moet er maar op komen.

Photobooth, hotel Mama Shelter, ParijsJa, dat zie je goed…

 

Een bed is een bed

Drie keer in één jaar naar Parijs. Het is misschien wat over the top. Aan de andere kant ben ik niet op zomervakantie geweest, dus vooruit. Ja, een vrouwenbrein breit dat gewoon recht. En daarom sprong ik weer blij de Thalys uit, omarmd door mijn favoriete stad. Dit keer in het fijne gezelschap van vriendin F. die Parijs ook goed kent. So long Eifel Tower, hello shops.

F. had het hotel geregeld, haar aangeraden door weer een andere vriendin. Spotgoedkoop. Leuke wijk. Oh ja… de tweede nacht liggen we wel op een kamer zonder wc en douche. In mij greep de Prinses op de Erwt naar de zuurstoftank. Geen wc? Geen douche? Mon dieu. De belofte dat we van het uitgespaarde geld overdadig uit eten gaan, haalt me mokkend over de streep. Vooruit dan maar.

Het hotelletje ligt verstopt tussen een paar kleurige gevels in een autoluwe straat met op elke hoek een gezellig terras. Achter de eenvoudige receptie zit een vriendelijk ogende man met een klein brilletje schuin op z’n neus. Driftig bladert hij door een groot boek, terwijl wij de naam waarop we hebben gereserveerd drie keer herhalen. Dan kijkt hij verheugd en tikt met zijn vinger op wat gemarkeerd gekrabbel. We zijn gevonden.

Oui. De eerste avond hebben we een kamer met wc en douche.
Oui. De tweede avond verhuizen we naar de kamer zonder sanitair.
Non. Er staan geen twee aparte bedden in de kamer, zoals we hadden gevraagd.

Na een benauwde blik van mijn kant, zegt hij monter en met een weids gebaar: ‘Aaaah, c’est un grande lit madame. C’est n’est pas un problem’. De Prinses op de Erwt veinst een appelflauwte.

Onze kamer is klein. Heeft bloemetjesbehang. Hysterisch gestreepte vloerbedekking. Eén rood stoeltje. En één bed, in de categorie serieuze twijfelaar.

We kijken elkaar aan. ‘Ik ga naar die man toe. C’est un problem, echt wel, mompelt F. Als ze tien minuten later weer op de deur klopt, houdt ze grijnzend een aerobed in haar handen. ‘Ik ga er wel op liggen’, zegt ze toegeeflijk als ze mijn licht verbijsterde gezicht ziet. Het luchtbed blaast zichzelf op en past nog nèt in de kamer. Alleen kan dan de deur niet meer open.

De volgende avond verhuizen we naar de kamer ernaast, zonder douche en toilet. In dat pijpenlaatje kunnen we alleen achter elkaar slapen en lopen we als krabbetjes langs de muur om bij onze tassen te komen. De wc is twee deuren verderop, de douche drie verdiepingen lager. Maar ach, beaamt zelfs de prinses in mij, we hebben van het uitgespaarde geld overdadig lekker gegeten.

Slapen in Parijs is geven en nemen.

Gelukkig konden we het luchtbed makkelijk op de twijfelaar tillen. ‘Pak uw bed op en wandel’…

En dan nog even dit. Het hotel is spic & span schoon, ook de gedeelde douche en toilet, spotgoedkoop, charmant en ligt in de leukste wijk die ik tot nu toe heb ontdekt in Parijs. Meer info? Mail me! Zo’n pareltje geef je niet zo maar weg 😉

Leven met de wind in de rug

Eten en shoppen. Daaruit zou ons weekend Parijs bestaan. Het hippe Marokkaanse restaurantje 404 zit maar twee straten van het hotel vandaan, google ik. We lopen door het gezellige Quartier Montorgueil met z’n volle terrasjes. In Nederland zit iedereen al binnen, hier gaat half september het buitenleven nog even door.

De ingang van het restaurant zie je gemakkelijk over het hoofd, zodat we bijna party crashen bij een très chique gelegenheid. De beveiliger maant ons een deur verderop. Daar worden we hartelijk welkom geheten. Het eten is verrukkelijk, de bediening uiterst aardig en we krijgen muntthee op z’n Marokkaans van het huis.

Na een verrassend nachtje prima slapen, ontbijten we bij Le Pain Quotidien. Voor nog geen tien euro bestellen we een petit dejeuner, inclusief soepkom cappuccino. Onze verlanglijstjes voor vandaag stemmen aardig overeen. Als eerste staat een bezoek aan woonwinkel Merci op ’t plan.

Merci is zo’n winkel waar je niets koopt maar alles wilt hebben. Daarom fotograferen we ons helemaal suf, totdat een van de winkeljuffen ons sommeert te stoppen. Enigzins beschaamd kopen we dan maar een paar notitieblokjes. En maken snel nog een fotootje.

We wandelen de Boulevard Marchais af, terug richting de Marais. Via Places de Vosges komen we uit bij Dephine Pariente in Rue de Birague. Ik heb daar vorige keer een ketting zien hangen die ik niet uit m’n hoofd kan zetten. De tekst op het sierraad (l’important c’est d’aimer) had ik zelfs overgeschreven en opgehangen thuis. Reden genoeg om ‘m nu maar gewoon te kopen. De eigenaresse glimlacht om mijn verhaal. Als ik nog een keer naar Parijs kom – ik knik heftig van ja – kan ze op de achterkant nog een tekst graveren. Ik huppel de winkel uit, blij als een kind met mijn schat.

Merce and the Muse aan de Rue Dupuis is onze lunchstop. Alsof we zó een mode-magazine instappen. Alles is mooi. De stoeltjes, de hemelblauwe muur, het bestek in de glazen, de mensen achter de balie, de twee ëberhippe meisjes die – volgens de laatste trend – zitten te breien. Zelfs de vaalgroene oldtimer buiten lijkt perfect gestyled te zijn bij de turquoise deur aan de overkant. In gepaste stilte eten we onze salade, terwijl we ondertussen gretig om ons heen kijken.

Na de lunch pakken we de metro naar de andere kant van de Seine. La rive gauche. Ik kom er niet zo vaak. Het is het Parijs van de brede boulevards en beroemde schrijverscafés. Aan Rue de Cherche-Midi zitten een paar leuke winkels met werk van jonge ontwerpers. We snuffelen er lustig op los.

Een weekend Parijs is zo voorbij. Op zondag gaan we nog even naar Musée d’Orsay. Het voormalige treinstation is bijna net zo indrukwekkend als de werken van Monet, Manet en Van Gogh die er hangen. Voor de lunch halen een baquette bij een kiosk in de Tuilerieën en vinden er twee stoelen waar we ons zuchtend in laten zakken.

En terwijl we nog een uurtje of wat verwijderd zijn van de trein terug naar Amsterdam, kijk ik genietend om me heen. Het blijft me verwonderen, dat nonchalante gemak waarmee Parijzenaren zich voortbewegen. Ze lezen rustig een krantje in de zon, flaneren met hun geliefde door het park, drinken koffie op een terrasje. Alsof ze altijd de wind in de rug hebben.

Dat geheim wil ik ontrafelen. À bientôt dus, Parijs. Tot de volgende keer.

Lekker eten bij Restaurant 404…

Rue Montorgueil. Gezellig, knus en vooral heel erg ‘Parijs’…

Ik ben geen fruiteter, maar zoals het hier ligt uitgestald…

Soepkommen koffie en heerlijk rustig ontbijten bij Le Pain Quitidien…

Het rode rugzakje van Merci…

Die stoel! Die poef! Die… alles! Alles wil ik hebben!

Voor ‘slechts’ 5500 euro is deze stoel van mij… argh!

Prachtige winkel om rond te dwalen en rond te kijken…

Hij hangt er nog! Ik gris ‘m nog net niet weg. De kettingen zijn handgemaakt en van elk is er maar één.

Hip lunchen bij Merce and the Muse… alleen breien wij niet.

Deze taart was marketing. Bijna iedereen bleef even likkebaardend staan. Eén stuk eruit gesneden, rozenblaadjes op de deksel. Wij tuinden erin.

Daarboven een appartementje voor een half jaar of zo en dan elke dag de stad in, op onderzoek. Foto’s maken, schrijven, meeluisteren, kijken en genieten. Ik droom nog even door.

De kromme benen van Montmartre

Het is bloedheet als Reisgenoot en ik vanaf Gare du Nord naar de Montmartre wandelen. Vanuit onze hotelkamer zie je de Sacré-Coeur liggen, dus als we hier rechtdoor en daar naar rechts gaan, zijn we er vast binnen een kwartiertje. Enig optimisme is ons niet vreemd.

Ondanks de hitte is het een mooie wandeling. Via Boulevard Magenta met al z’n goedkope herenkledingzaken (je vindt er al een kostuum voor nog geen 50 euro) steken we de Boulevard de la Chappele over. De kronkelende straatjes heuvelen op en neer. Kleine buurtwinkels, volgepropt met speelgoedartikelen, fruit of boeken, wisselen de schuine huizen met Franse balkonnetjes af.

Een vrouwtje met kromme benen loopt voor ons. Ze waggelt gestaag de heuvel op, gewapend met stokbrood en een plastic tas vol fruit. ‘Die oudjes hier moeten flinke beenspieren hebben’, mompelt Reisgenoot bewonderend.

Op Place St. Pierre blijven we even staan. Het is zo’n typisch Parijs pleintje: links een bistro met buiten een rommelige opstelling van gekleurde stoeltjes en rechts een patisserie waar je macarons kunt kopen.

Recht voor ons rijst een lange trap op. Oeuf.

Als we zwaar hijgend boven de trap aankomen, worden we ingehaald door het oude vrouwtje dat monter doorstapt. ‘Dat doet ze express’, sist Reisgenoot, ‘elke dag vernedert ze toeristen, al sinds de Duitsers.’

De Sacré-Coeur torent majestueus boven ons uit. Het wemelt er van de mensen, die al net zo zweterig zijn als wij. We zoeken snel de schaduw op en genieten in stilte van het uitzicht over de stad. Eigenlijk hebben we hier niets te zoeken. Sterker nog, als ervaren Parijsbezoekers zouden we deze toeristische mierenhoop eigenlijk moeten mijden.

‘Als we hier nu toch zijn, kunnen we net zo goed even naar Place du Tètre gaan’, opper ik. ‘Welja, waarom ook niet’, grinnikt Reisgenoot, ‘daar krioelen zo mogelijk nóg meer toeristen’. We pakken een terrasje en bespreken al snel de marketingtechnieken van rondlopende tekenaars.

Ons oog valt op een meisje van een jaar of twintig. Kunstacademie studente, gokken we. Met een grote zonnebril en zuinig mondje loopt ze rond. Terwijl haar oudere concullega’s de ene na de andere toerist overtuigen lukt het haar maar niet om iemand te strikken. Na de lunch zijn we eruit: ze lacht niet, ze geeft te snel op en ze pakt de verkeerde doelgroep. Tijdens het dessert overwegen we haar even apart te nemen en de principes van marketing uit te leggen.

We hervatten onze queste, laten de drukte achter ons en slenteren langs de wijngaard aan Rue St. Vincent. De wijk onderhoudt zelf dit stukje groen en elk jaar in oktober is het oogstfeest waarvan de opbrengst naar een goed doel gaat. Trosjes druiven hangen verwachtingsvol aan de ranken. Ondertussen vertel ik Reisgenoot het verhaal van Lapin Agile, dat onderaan de wijngaard ligt.

Via een paar straatjes komen we uit op een mij onbekend maar prachtig stuk Montmartre: Rue Calaincourt. Een aanrader. De brede laan heeft aan beide kanten grote bomen die een koele schaduw geven.De winkels zijn klein en gezellig, de terrasjes zien er aangenaam uit en er hangt een rustige en ontspannen sfeer. Ik besluit hier nog eens terug te komen.

Op Boulevard de Clichy knorren de magen en landen we op het terras van een Libanees restaurantje. Kiezen uit al het lekkers is moeilijk, maar tien minuten later happen we in een overheerlijke wrap met kip, groenten, kruiden en saus.

Uiteindelijk verlaten we de wijk via de brug over de Cimetière Montmartre. Onze conclusie: soms loont het de moeite om iets bekends te herontdekken. En onderschat vrouwtjes met kromme benen niet.

Het is een klim, zeker zonder kromme benen.

Even uithijgen met het uitzicht over de stad.

Ja, ’t is kitcherig. Maar op vakantie mag je dat leuk vinden.

De wijngaard van Montmartre. De druiven wachten op nog meer zon.

Muurkunst. Je ziet ze overal in de stad.

Rue Calaincourt. Een aanrader!

Via een drukke brug loop je over de begraafplaats heen.

Libanees eten. Jum!