Jenna was klein, tenger en had blond steil haar dat altijd netjes zat en rook naar kamille. Haar voorkeur ging uit naar roze kleding, bij voorkeur van het merk Naf-Naf. Haar tas was altijd keurig geordend en haar boeken gekaft. Ze haalde alleen maar hoge cijfers. En ze schreef in mooie ronde letters met hartjes op de i.

Jenna was het braafste meisje van de klas.

Iedereen vond Jenna aardig. Vooral omdat ze altijd alles deed wat je vroeg. Als je geen geld bij je had voor de lunch, kon je bij haar aankloppen. Leraren vroegen haar iets op te halen uit de lerarenkamer. Ik mocht haar aantekeningen overschrijven. Ze leende haar boeken uit en kreeg ze beduimeld terug maar zei daar niets van. Na enig aandringen liet ze de grootste pestkop bij haar afkijken.

Het was de eerste ochtend van de tweede klas. Met veel kabaal tuimelde de klas het lokaal in. Net voordat de bel ging, slenterde Jenna binnen.

Ze had haar haar kort geknipt, er zat heel veel gel in en her en der een paar groene plukken.

Monden vielen open.

Dat kwam niet alleen door het haar, maar meer nog door de piercing in haar neus. En ik denk dat het leren jasje met spikes er ook iets mee te maken had.

Ze schoof zwijgend achter haar bureau en gooide een smoezelige pukkel vol met buttons op de grond naast zich. Haar kin ging omhoog.

Jenna was veranderd. Ze werd niet meer door iedereen aardig gevonden. Ze hoefde nooit meer voor leraren iets op te halen. Je kon geen geld bij haar lenen. De grootste pestkop durfde niet meer bij haar af te kijken.

‘Mag ik je aantekeningen van wiskunde overschrijven?’, vroeg ik een paar weken later wat aarzelend. Ze keek me fronsend aan. ‘Ja, dat mag. Als ik van jou de aantekeningen van Nederlands over mag pennen.’

Ik moet veel aan Jenna denken de laatste tijd.