Ik ben geen fan van veranderingen. Ja, ik val meteen maar met de deur in huis. Want het is een ontdekking waar ik toch zo’n twintig jaar over heb gedaan. En daarna nog vier jaar om het gegeven te accepteren. Flexibel zijn, is immers zo veel leuker. En koeler.

Wat hielp tijdens het innig omarmen van deze ongewenste maar hardnekkige karaktereigenschap, is het feit dat ik niet de enige ben. ‘Oh, daar houd ik ook he-le-maal niet van; verandering’, bezwoer menig confidant mij. Maar omdat het niet stoer is dat te laten blijken, houden wij allen de schone schijn op.

Verandering? Kom maar op.

Met opgestroopte mouwen en een vastberaden blik zullen we dat varkentje wel even wassen. Terwijl de routine in ons huilt, stampvoet en mokkend in een hoekje zit, want het was toch allemaal prima zoals het was?

Gewoontes geven illusie van zekerheid. Ik bedoel niet de Rainman-versie van gewoontes, maar de geruststellende variant. Dat je weet waar je aan toe bent. Dat je verwarming het blijft doen. Dat je favoriete bakkertje niet verhuist. Dat je man geen tweede gezin blijkt te hebben. Dat aardbevingen hier niet voorkomen. Dat je baas je niet ineens de laan uitschopt.

Van die dingen.

Er schijnen hele volkstammen te zijn die dan zeggen: Oh, da’s goed, verandering. Daar kom je sterker uit. Dan maak je in je hersens allemaal nieuwe verbindingen aan en daar word je creatiever van. Heus, ’t is echt!

Niet in mijn hersenpan.
Dzzzzt. Kortsluiting.

En dan duurt het toch zeker een paar maanden voordat ik op de tast de hoofdschakelaar weer gevonden heb.

Verandering is eigenlijk alleen leuk als het een verbetering betekent van een vervelende situatie. Dan mag het van mij best een goede gewoonte worden. Voor de rest moeten goede bakkers blijven zitten waar ze zitten, de verwarming altijd branden, mannen trouw zijn, bazen je waarderen en aardbevingen gewoon nooit gebeuren.

Misschien ben ik toch meer Rainman dan ik dacht.