‘Ik heb geen zin’, denk ik met mijn neus net boven het dekbed. Het is zaterdagochtend tien uur. Om twaalf uur heb ik een workshop theatersport. En zoals altijd heb ik geen zin om iets te doen in het weekend.

Je hebt mensen die elke dag juichend uit bed springen (Wauw! Een nieuwe dag! Met allemaal dingen te doen! Geweldig, zin in!) en je hebt mensen zoals ik. De menselijke variant van de luiaard.

Het is een lastig kwaaltje, waarvan ik me gelukkig bewust ben. Daarom hijs ik mezelf uit bed en mopper mijn mantra in de spiegel: ‘Als je er bent, is het vast hartstikke leuk.’ Ik steek m’n tong uit.

In het theater zitten al een paar mensen. De docente is een forse tante met een stevige handdruk en een gulle lach. Ik heb er meteen al meer zin in. ‘Kom, we gaan beginnen!’, zegt ze handenwrijvend. Twee uur is natuurlijk niet zo lang, dus ik ga jullie zes verschillende spelvormen laten spelen. Dan krijg je een goed beeld van theatersport.’

Binnen een kwartier heeft ze ons aan het klappen, doen we een konijn na en blijkt dat het onthouden van fruit- en diersoorten nog niet zo eenvoudig is. Na een uur val ik euforisch in de armen van een mij wildvreemde man en springen we gillend op en neer.

Na anderhalf uur kruip ik zwetend op mijn knieën door de zaal en heb ik zo’n beetje het hele palet aan menselijke emoties doorleefd. Tijdens de eindoefening stamp ik met mijn voeten op de grond en schreeuw boos dat ik Er Géén Zin In Heb.

Het was hartstikke leuk.