De afgelopen maanden bevond ik me in de kermisattractie genaamd ‘mijn leven’. Of liever: ik zat krijsend in de achtbaan, met steeds witter wordende knokkels. Gelukkig kon ik aan het einde met het equivalent van een flink verwilderde haardos weer uitstappen.

Een paar illusies armer en enkele wijze lessen rijker.

Omdat ik noodgedwongen thuis zat, had ik veel tijd om na te denken. Dát is voor deze notoire binnenvetter appeltje-eitje. Zonder afleiding van werk, collega’s, deadlines of lange vergaderingen.

Ik had tijd. Eindeloos lege dagen die ik kon vullen met navelstaren.

Zo ontdekte ik dat ik een Maar–mens ben.

Het viel mij namelijk op dat ik achter elk idee, elk plan, elke suggestie heel hard riep: ‘Ja!’ Gevolgd door een vinger die omhoog schoot en een welgemeende: ‘Maar!’

Vervolgens kwam daar dan een ontkrachting, of eigenlijk een vérkrachting van het geweldige idee, plan of suggestie. Erg sneu voor al die onschuldige ideeën die hier wankelend de deur uitgingen, nog sneuer voor mezelf natuurlijk.

Daarom kijk ik graag af bij mensen zonder maren. Mensen zonder maren denken niet, die doen. Niks even voelen of het water niet te koud is, of er geen enge vissen in zwemmen, of het niet te ondiep is om in te duiken. Een mens zonder maren denkt: ik heb het warm, ik heb zin om te zwemmen, ergo: ik ga erin.

Paaa-lons!

Terwijl ik nog peinzend en vooral zwetend alle opties sta af te wegen aan de kant. En dus geen steek verder kom.

Vandaar dat ik mijn Niks-Te-Maren-persoonlijkheid heb gecreëerd. Een robuuste en stoere versie van mezelf, die mij nu regelmatig een schop onder de kont geeft. Erg handig.

Mocht ik weer beginnen te jeremiëren of eigenlijk te jeremi-maren, dan hoor ik voortaan een galmende stem in mijn hoofd die brult: NIKS TE MAREN! DOEN!

Als u mij dus eerst peinzend ziet staren en vervolgens verschrikt ziet wegrennen, dan weet u waardoor dat komt.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=qR2ouneQTZc&feature=fvst[/youtube]