Ik loop in gedachten verzonken terug naar huis van een drukke, chaotische werkdag. ‘Sorry, can I ask you something?’ In de veronderstelling dat het een verdwaalde toerist is, kijk ik wat verstoord op en knik.

‘I have a proposition for you. I sing you a song and if you like it, you give me a small donation. And if you don’t like it, I’ll give you some money.’ Er volgt een glinstering in zijn bruine ogen. ‘I’m the cheapest street entertainer in the world.’

Ik schiet in de lach. ‘Well, go ahead then’, zeg ik grinnikend. Er volgt een onverstaanbare, serenade waarin hij me ofwel in het Gaelic uitscheldt of de lof toewuift. Het klinkt hoe dan ook prachtig en ik besluit tot het laatste.

Als hij is uitgezongen geef ik hem een paar euro. ‘That was lovely’, zeg ik. ‘You looked like you needed it’, zegt hij met een kleine buiging.

Mooi toch.