Ze staan er weer. Zij voorop en hij vlak achter haar. Ze heeft beide handen stevig om haar handtas gesloten, die ze voor haar buik houdt. Mondhoeken naar beneden, blik op iets waaraan ze zich ergert. Of misschien ergert ze zich aan alles.

Terwijl hij naar zijn voeten kijkt, valt er een grijze lok voor zijn ogen. Langzaam veegt hij zijn haar weer netjes opzij. Hij zucht en kijkt naar de rechte rug van zijn vrouw.

Nog voordat de tram is gestopt, begint zij driftig op het knopje van de deur te drukken. Het lijkt me iemand die niet houdt van wachten. Ook niet op de dingen die vanzelf gaan. Ze beent de tram in en houdt haar ov-chip voor de kaartlezer.

Het blijft stil.

Ze veegt haar ov-chip nog een keer voor de kaartlezer, nu met meer venijn. Maar de goedkeurende bliep blijft uit. Haar man kucht. ‘Doet ‘ie het niet?’, vraagt hij. Ze kijkt geërgerd om, haar ogen tot spleetjes geknepen.

Nu leunt de conducteur gemoedelijk voorover in zijn kunststofglazen hokje. ‘Doet ‘ie het niet?’, vraagt hij. Ze loopt rood aan. Zelfs de mensen achter haar man houden hun adem in. Haar hand vliegt nu als een bezetene langs de kaartlezer. ‘Wat denk je zelf?!’ Van elk woord druipt ingehouden woede.

Haar man rommelt in zijn zakken en vist zijn eigen kaartje op. Snel haalt hij hem langs de lezer.

Bliep!

Dit is het startsein voor de rij om ook in te stappen. Bij elke voorbij zwierende ov-chip laat de kaartlezer een tevreden bliep horen en priemen twee woedende ogen in de rug van de bezitter. De deuren sluiten.

‘Probeer het nog eens’, zegt haar man. ‘Als ‘ie het niet doet, dan kopen we wel een kaartje.’ Ik denk dat de vrouw elk moment kan ontploffen, maar ze houdt haar kaartje  voor de lezer.

Bliep.

‘Je moet ook niet zo ongeduldig zijn, Annie.’