Einstein mopperde: ‘Als een rommelig bureau staat voor een rommelige geest, waar staat een leeg bureau dan voor?’ Mijn kasten zijn zó overladen dat als ik een deurtje opentrek, de helft eruit kukelt. Wat zegt dat over mijn geest?
Tijd om op te ruimen dus. Eerst het keukenkastje.
Potjes kruiden, zakjes kruiden, bouillonblokjes van divers pluimage, dozen met rijst, zakken met rijst, pasta, groentesaus. Even ademhalen. Plakkende flessen stroop, lege pakjes thee, losse dropjes en dingen waarvan ik de herkomst niet kan achterhalen. Wat over datum is gooi ik weg. Vuilniszak 1 zit tot aan de nok toe vol.
Niet om het een of ander, Einstein, maar die keurige keukenkast geeft me bijzonder veel voldoening. Geïnspireerd begin ik aan de kast in de badkamer.
Antieke potjes crème, lege flessen shampoo, tubes tandpasta, twee vermist gewaande föhns met en zonder blaasmond, zich kennelijk vermenigvuldigende wattenstaafjes, parfumflessen, haarbandjes, elastiekjes, drie lege deodorantbussen, gezichtsmaskers en een verfrommeld doosje Always. What’s in a name. Het ligt er inderdaad al een tijdje.
Zo.
In mij woont een verzamelmonster. Zo’n sluimerende, die lispelt: ‘zolang het kastje dicht kan, is er geen probleem.’ Hoppa, uit het oog, uit het zicht. Wat zegt het over mij dat mijn huis netjes is, maar op al mijn kasten eigenlijk een waarschuwing ‘Openen op eigen risico’ moet staan? Voer voor een grondige psychologische zelfanalyse.
Zou ik diep verborgen geheimen hebben?
Meervoudige persoonlijkheden?
Onderdrukte herinneringen die zich uiten in latente verzamelwoede?
‘Overdag is zij een braaf meiske, maar ’s avonds metamorfoost zij in een waar beest!’
Ik kijk naar het opgeruimde wastafelkastje. Als er al een monster in me zit, houdt ‘ie zich nu opvallend stil. Weggekropen naar een rommelig hoekje, rustig knagend op een van mijn dwangneuroses.
De twee vuilniszakken sleep ik een voor een naar de stoep. Op weg terug herinner ik me een andere uitspraak van de wijze grijze man. ‘Zoek eenvoud in de wanorde.’
Dat is het.
Ik ben gewoon een sloddervos.
Heel erg herkenbaar. Mijn keukenkastjes en badkamerkastjes zijn ook altijd een ongelooflijke zooi. Ik kijk er nooit in, waardoor ik weer het idee heb dat ik niets in huis heb en dus nog meer flesjes, doosjes en ander prul ga kopen. Die vervolgens in het overvolle kastje wordt gegooid. Maar eens in de zoveel tijd ruim ik het dan op en dat geeft toch weer een bepaalde rust. Voor een week ongeveer. Ach, een sloddervos zijn heeft ook zo z’n charmes 😉
Einstein was best een slimme peer, maar het is natuurlijk een beetje gelul, die uitspraak over het lege bureau. 🙂 Ik kom het vanavond controleren, die opgeruimde kastjes.
x
Heb je de Lawine-gevaar stickers weggehaald? En openen op eigen risico (*_*)
Sloddervos is ’n bepaald soort vos, die af en toe sloddert, ahmmmm…….tjaa…,maar wel slim is (*_*)
Knuffie van moepi
Ehhhh… ik wil zo niet een sloddervos zijn! Maar ik moet eerlijk bekennen… ehhh… *zucht*