Terwijl de meeste vrouwen wel een oppashistorie hebben, is mijn curriculum op dat gebied oorverdovend stil. Ik ben enig kind, dus oppassen op een broertje of zusje was niet nodig. Nichtjes en neefjes woonden niet in de buurt. Buurtkinderen waren van mijn eigen leeftijd.

Bovendien maakte ik mij sowieso uit de voeten zodra er kleine kinderen in zicht waren. Ze konden dan wel snoezig lijken, maar er kwam altijd een moment waarop zo’n schattige peuter ineens veranderde in een miniatuurversie van Satan.

Gremlins zijn het.

Naarmate de jaren verstreken, voelde ik nimmer de drang om vertederd in een kinderwagen te kijken.  Terwijl collega’s kirrend opsprongen als er weer eens een baby werd geshowd, veinsde ik een spoedklus. ‘Jaaa, lief hoor’, mompelde ik in het voorbijgaan, de verse moeder een klapje op de schouder gevend.

Kijk, ik vind de kinderen van mijn vrienden allemaal om op te vreten. Geen zorgen, dat bedoel ik figuurlijk. En ik kan heus genieten van mollige kleuterbeentjes en sniffende snotneuzen. Maar ondanks de moederlijke kwaliteiten die mij door vreemden altijd zijn toegedicht, zei een vriendin al snel tegen mij: ‘Maak je niet ongerust, ik zal je nooit uitnodigen voor een kinderpartijtje.’ Godzijdank.

Nu heeft mijn vriend twee nichtjes. Ze zijn leuk, lief, bijdehand en dol op hun grote oom. Die liefde is, vanzelfsprekend, wederzijds.

En of wij een weekendje wilden oppassen.

Ehm.

‘Je hebt nog nóóit opgepast?’ Hij vraagt het met opgetrokken wenkbrauwen. Ik voel me bijna triomfantelijk als ik zeg: ‘Inderdaad. Nog nooit.’

Waarna ik moedig besluit dat ik nu toch echt volwassen genoeg ben om op twee meisjes van tien en zeven jaar te passen.

Gewoon geen water over ze heen gooien.

* Voor J&J: het was supergezellig en ik zou het zo weer doen 😉