Op het gevaar af dat dit een aflevering wordt van Oma Vertelt, wil ik toch graag even een mijmering met jullie delen. Nee wacht, het is geen mijmering, het is een constatering. En die luidt als volgt (kuch): wat heb ik te doen met de tieners van nu. En ik bedoel dat niet tuttig hè? En ook niet verwijtend of betweterig. Nou ja, misschien een beetje.
Maar het komt zo.
Al scrollend door Instagram, zag ik een mooi vakantieplaatje van iemand die ik volg. Blauwe zee, kind in het water, helemaal fijn. De locatie: Balos Beach and Lagoon. Ik tikte even op die locatie, nieuwsgierig. Het blijkt Kreta te zijn. Prachtig, kan zo op het verlanglijstje.
Toen viel mijn oog op de populaire foto’s van deze locatie.
Influencers.
Ik zou willen zeggen, in alle vormen en maten maar dat is niet zo. Je hebt de smaak: meisje, met lang haar. En je hebt de smaak: jongen, met rugzak. Ze staan er allemaal hetzelfde bij en laten zich op dezelfde plek fotograferen. Er is geen creativiteit, niemand die buiten de lijntjes kleurt, het is ALLEMAAL HETZELFDE.
Saai beschrijft het niet eens. Het is gewoon… niksig. Onverschillig, kleurloos, monotoon.
Het is… mèh.
Natuurlijk, ik weet het, ik weet het. Tijden veranderen, en dit zijn nu de mensen die invloed hebben op de tieners van nu. Zij checken Instagram, Snapchat en YouTube om hun mening te vormen, om hun gedachten te slijpen en zich te boetseren naar hun voorbeeld zodat ze uiteindelijk zichzelf kunnen vinden.
Maar hoe vind je jezelf nou aan de hand van dit soort eenheidsworst? Hoe kun je nou weten of je opgeschoren haar wilt, aan de ene kant paars en aan de andere kant groen, of je jezelf okay vindt als je dikker, dunner, langer, kleiner, bruiner bent, van meisjes, jongens of allebei houdt, of mensenrechten je iets doen, geschiedenis je boeit, een nerd bent, van reizen of vakantie houdt, van andere culturen, science fiction, kwantumfysica, of mode die zo anders is dat mensen je nakijken op straat?
En dat je dan tóch denkt: f*ck it.
Ik ben wie ík ben.
Mijn beeld is dat van mij en van niemand anders.
Ik durf anders te zijn. En tegelijkertijd anderen te omarmen.
Hoe kom je op dit punt als alles en iedereen hetzelfde is, hetzelfde eruit ziet, hetzelfde doet en dezelfde meningen deelt? Als de kudde maar vooruit dendert, hoe kun je dan nog een andere afslag nemen?
En nu kom ik op het Oma Vertelt punt uit.
Ik dacht terug aan mijn eigen tienerjaren (ja ja, je mag hier met je ogen rollen). Mijn ‘influencers’ waren mensen als Prince, Mandela, Prinses Diana, Bob Geldoff en Molly Ringwold (allemaal te googelen).
Ik kon alleen over ze lezen in blaadjes, ik zag ze soms op tv, ik had posters in mijn kamer en ik wisselde informatie uit met mijn vrienden waarbij de achterklap werd getoetst op feiten zodat ik moest toegeven dat Bananarama toch wel heel gaaf was.
Ik schaafde mijn mening, gedachten en zelfbeeld aan een zanger, een prinses, actrices, een activist, een wereldleider, een programmeur en Boy George. De een was misschien nog creatiever, maffer, intelligenter, vreemder en koekoek dan de ander, maar het was in ieder geval niet saai.
Anyhoe. Wat heeft de wereld aan deze constatering Maris? Helemaal niks.
Maar geloof me, ik hou van social media en van vooruitgang, van nieuwe ontwikkelingen en van veranderingen. Er zijn talloze andere, fascinerende en bijzondere kanten van de online wereld. Die foto’s bij Balos Beach and Lagoon stemden me alleen een beetje melancholisch. Misschien is dit dus toch een mijmering.
Voordat ik nu iets begin te mummelen over het tuinpad van mijn vader, klim ik nog even die zeepkist op.
Wat je ook doet, hoe je er ook uitziet, wie je ook bent, wat je dromen ook zijn, je verlangens, wensen, mening, voorkeur, liefdes, patat of friet: kijk eens verder dan online en durf los te komen van de kudde.
Anders sta je altijd in de poep van een ander.
[/OMA OUT]