Er ligt een briefje op de deurmat van Waternet. Of ik wil bellen aangezien er onderhoud moet gebeuren aan het pand en blijkbaar bevindt de hoofdkraan zich in mijn kantoor. Tuurlijk, no problem. Ik bel en maak een afspraak. ‘De monteur komt tussen 12 en 5 mevrouw’.

Er ligt weer een briefje op de deurmat. Dit keer van het onderhoudsbedrijf van de cv-ketel. Het verbaast me altijd dat dit soort bedrijven gewoon een datum prikken en je vervolgens gijzelen voor een halve dag. Maar goed.

Ik bel en denk slim te zijn door een nieuwe afspraak te maken op dezelfde dag als het onderhoud van Waternet. ‘De monteur komt tussen 8 en 12 uur mevrouw’. Ik ga knarsetandend akkoord.

Om 7.55 doe ik de lichten aan en loop ik nog half slapend naar de keuken voor koffie. Ik ben geen ochtendmens, had ik dat al gezegd? Mijn kantoorgenoten verwachten me nooit voor 10 uur ’s morgens maar helaas is er niemand, anders had ik nog vol zelfmedelijden goede sier kunnen maken.

Natuurlijk belt er niemand aan om 8 uur. Hmpff.

Dan maar aan het werk. Ik vlieg door mijn to do list heen. Misschien toch eens wat vaker zo vroeg beginnen? In theorie klinkt dat als een goed idee. Efficiënt ook.

Om 11 uur is er nog geen monteur te bekennen. Ik ben ondertussen bijna zeven koppen koffie verder en heb een oplossing voor de wereldproblematiek bedacht.

Het is 11.15 uur en de bel gaat. Nou! Hé hé! Ik zwaai de deur open. ‘Goeiemorrege. Waternet. Ik kom voor de hoofdkraan.’

Okay, nu niet moeilijk doen. Deze man is in ieder geval RUIM op tijd. Hij kijkt me na een blik in de meterkast bestraffend aan.

‘Dit is niet de hoofdkraan.’

‘Ow’, mompel ik voorzichtig, want in dit soort situaties moet je nooit vragen stellen omdat mannen dan dingen gaan uitleggen. Zuchtend pakt hij zijn boeltje weer op. ‘Dan ga ik maar naar hiernaast.’

Om 12.30 bel ik naar het onderhoudsbedrijf of hun monteur zich soms heeft verslapen.

‘Goh, bij ons staat de afspraak in de middag mevrouw. Weet u zeker dat u het juist heeft genoteerd?’

Om 13.30 uur staat er een iets te vrolijke jongeman aan de deur. ‘Hoooooi! Alles goed? Ik kom voor het keteltje!’

Hij schuifelt snel langs me heen naar de keuken en is binnen tien minuten klaar met het keteltje.

Het is nu 14.00 uur en ik vind dat ik een lange vakantie naar de zon heb verdiend.

Einde.

Als kind kon ik mezelf nog wel eens verliezen in de vraag: wat doen we hier nou eigenlijk? Dan keek ik naar de sterren en dacht ik peinzend: hoe ziet het einde van de hemel er uit? Vervolgens ging ik de Donald Duck lezen, want de filosofische aandachtspanne van een tienjarige kent z’n limiet.

Nu, als ruime veertiger met een leven dat nooit gaat zoals ik het had gepland, staar ik ’s nachts wel eens naar het plafond en denk: waar doe ik het allemaal voor? Wat is in vredesnaam de bedoeling van mijn bestaan? Ik struikel maar zo’n beetje door mijn eigen verhaallijn heen en probeer ondertussen niet al te veel stomme fouten te maken (kansloos), maar om nou te zeggen dat het op universumniveau allemaal heel nuttig is… mwah.

Het zijn van die grote vragen die je heel klein laten voelen.

Afgelopen week mocht ik het afscheid bijwonen van een bijzondere vrouw die veel te vroeg het einde van de hemel gaat ontdekken. Haar levensloop was zo meanderend als je zou verwachten van sterke onafhankelijke vrouw. En tijdens de indrukwekkende dienst bedacht ik me dit.

Zonder levenservaring kun je nooit worden wie je zou willen zijn.

Prozaïsch gezegd: shit happens. En hoe je daarmee omgaat, bepaalt de insteek van het volgende hoofdstuk. Moet je dan maar altijd sterk en dapper zijn? Nee. Moet je dan opgewekt elk leed het hoofd bieden? Nee. Soms wil je gewoon opgerold in de foetushouding blijven liggen.

Shit is vooral een geduldige leermeester als het gaat om je diepste verlangens. Het zijn de momenten van hartzeer, van intens verdriet, van je allergrootste angst, van verlies, waarin je hele wezen om de waarheid schreeuwt. Als het je lukt om daar naar te luisteren, dán pas ga je keuzes maken. Zo volgen de afslagen die ertoe doen en die je leven interessant maken.

Je houdt je adem in en neemt een leap of faith.

Mijn overpeinzing in het kerkbankje is niet wereldschokkend. Maar het stelt me enigszins gerust. Leven is leren en daar ben je nooit klaar mee. Je krijgt tweede, derde, ontelbare kansen. Ook als je er niet meer bent, leef je voort: je bent een wegwijze voor mensen die je op wat voor manier dan ook hebt geraakt. En vooruit, laat dat dan een waardige beloning zijn voor een onbeantwoorde vraag.

Zes jaar vrijheid, mooie opdrachten, bijzondere klanten, doen waar ik goed in ben, zes jaar eigen baas zijn. Toen ik begon als freelancer had ik nooit gedacht dat ik het zó leuk zou vinden en dat het (ik klop dit af) zó goed zou gaan.

Ja, er zitten haken en ogen aan ondernemer zijn. Open deur: de onzekerheid van werk. Ik klop mijn blijdschap natuurlijk niet voor niks af. Je weet nooit zeker of het werk dat je vandaag hebt, er morgen ook nog is.

Daarnaast draai ik volledig zelfvoorzienend: ik heb geen partner die eventueel wat kan opvangen als ik geen werk heb. So I got my own back. Dat vraagt niet alleen om een sterke rug, maar ook om een vooruitziende blik en het creëren van een vangnet. Zorgen voor een buffer, je administratie bijhouden, een arbeidsongeschiktheidsverzekering, van die dingen. Ik probeer zoveel mogelijk risico’s af te dekken. En dan nog… je kunt niet alles plannen.

Daar staat wat tegenover.

Toen ik in loondienst werkte, werden veel besluiten voor mij genomen. Over de inhoud van mijn werk, mijn plek in de organisatie en de manier waarop én wanneer ik mijn werk moest doen. Dat ging steeds meer knagen. Het voelde niet gelijkwaardig. En als je lang bij een organisatie zit, begint het interne politieke steekspel een steeds grotere rol te spelen. Ik was daar niet zo goed in. Tijdens functioneringsgesprekken ging het tot mijn frustratie steeds vaker over mijn karakter en niet over mijn werk.

Het freelancen gooit je in het diepe en shit, soms voelt het alsof je verzuipt: maar je leert zoveel over jezelf. Ik zag mezelf altijd als een weinig gedisciplineerd, ongeorganiseerd en ietwat verlegen mens. Hartstikke aardig hoor en creatief, daar niet van. Maar je wint er de oorlog niet mee.

Na zes jaar eigen baas zijn weet ik dit: ik ben een verdomd goede copywriter en communicatieadviseur die door het vuur gaat voor haar opdrachtgevers. Ik ben professioneel, deskundig en betrouwbaar. ‘Durf je dat over jezelf te zeggen?’, vroeg een oud-collega enige tijd geleden met een licht geschokte blik. Maar het is geen kwestie van durven, of van ongefundeerde bluf: dan zou ik genadeloos door de mand vallen en mijn facturen onbetaald blijven. Als ondernemer heb je niks aan valse bescheidenheid. En ook niet aan gebakken lucht.

Eigenlijk was ik nog het meest bang voor het beeld van de eenzame zzp’er. In mijn uppie aan de keukentafel of weggedoken achter mijn laptop bij de Coffee Company, zonder de mogelijkheid om te sparren met collega’s of eens van gedachten te wisselen over mijn werk. Maar door mijn eigen typische manier van netwerken, heb ik een grote kring van briljante professionals om me heen verzameld waar ik altijd van op aan kan. Even een bakkie doen is goud waard. En heel gezellig.

‘Ja hallo, jij kunt je werk doen waar en wanneer je wilt’, mopperde diezelfde oud-collega, terwijl ze op de klok keek omdat haar lunchuurtje bijna was verstreken. Klopt. Dat is heel fijn, zeker als je geen ochtendmens bent zoals ik.

Maar de vrijheid zit voor mij vooral in het simpele feit dat ik nog geen dag met tegenzin ben opgestaan. En dat mijn accountant niet meer vraagt of ik mijn pensioen wel goed heb geregeld. Deo volente, werk ik graag door alstublieft, lekker rimpelig en grijs. Zie je het voor je? Let me stay Dench. Een zeventigjarige #ladyboss met een schat aan ervaring. Ik kijk er nu al naar uit.

Iedereen vreest het telefoontje. Zo een die je leven verandert, op z’n kop zet, alles even tot stilstand brengt. Ik kreeg het telefoontje vorige week donderdagmiddag.

’s Morgens had ik tijdens een gezellig kerstontbijt nog vrolijk zitten verkondigen dat 2017 een tópjaar was. Ik had een paar zakelijke beslissingen genomen die goed waren uitgepakt. Mijn eigen kantoor. Leuke opdrachten. Mooie reizen gemaakt. Ik ben serieus gaan sporten: mijn lijf was me zo dankbaar. Ik wilde minder ‘ja maar’, en meer ‘okay, gaan we doen.’ Die instelling zorgde voor bijzondere momenten, geweldige avonturen en heel soms voor opgetrokken wenkbrauwen en een zacht gemompelde oeps.

En de liefde, oh… de liefde.

Als je ooit denkt dat liefde iets is waar je maar eenmalig recht op hebt; think again. Liefde kan zoveel gezichten hebben. Het leven is eigenwijs genoeg om je nieuwe kansen te geven. Liefde heeft alleen de onhebbelijkheid om compleet onverwachts op je pad te verschijnen. Waarna de vraag rijst of je het (opnieuw) aandurft. Voor het eerst in mijn leven zei ik zonder erbij na te denken, volmondig en met een rotsvast vertrouwen: JA. Zonder maar, zonder mits.

En terwijl ik met mijn hoofd en hart vol van geluk naar het einde van dit jaar denderde ging mijn telefoon.

‘Maris? Ik moet naar het ziekenhuis’.

Het rebelse 71-jarige hart van mijn moeder, altijd goed voor enig drama, liet het dit keer serieus afweten. Gelukkig waren de artsen er snel genoeg bij. Gelukkig was haar hart sterk genoeg. Gelukkig zijn er medicijnen die haar er verder bovenop helpen. Gelukkig hoef ik haar nog niet te missen.

Het telefoontje leerde mij dit. Je grootste angst komt ooit uit. Daarover piekeren en je zorgen maken, laat je twee keer pijn lijden.

En zo vond ik in dit jaar het geloof in mijzelf terug, ontdekte ik dat hoop een superkracht is en geeft de liefde mij kriebelende voorpret op de toekomst.

Dát is genoeg geluk om een leven lang dankbaar voor te zijn.

Kan ik ooit liefhebben? Iemand vertrouwen op zo’n manier dat je er niet eens over na hoeft te denken? Dat je je hart in zijn handen legt en weet dat het goed is? Passie voelen die je vanuit je tenen tot aan je kruin over je lijf heen giert; gekmakend en verslavend. Woorden fluisteren in elkaars oor, die zich een weg naar binnen banen en je een wereld laten zien waarvan je het bestaan niet wist?

Ben ik een hopeloze romanticus, gedoemd tot pijnlijk verlangen naar iets wat niet bestaat? Bedacht door hunkerende schrijvers, woordkunstenaars die in hun waanzin illusies omtoveren tot de heilige graal. Ben ik misschien een kritische perfectionist, die geen genoegen wil nemen met een leven zonder dat kriebeltje onderin je rug, het lichte zweten achterin je nek, wanneer je hem ziet? En dat alles wat als ‘mwah… okay’ aanvoelt, afdoet als zonde van mijn tijd en aandacht?

Wil ik te groots en meeslepend, of is het juist dat kleine, onverwoestbare stukje pure liefde wat ik steeds over het hoofd zie?

Of ben ik gewoon bang?
Durf ik de controle niet los te laten?
Omdat ik me dan op onbekend terrein begeef…

Een zetje. Dat is alles wat ik nodig had.
Ineens stap ik vooruit en er zijn geen vragen meer.
Alleen maar antwoorden.

Tekening: Petra Lunenburg

vraagt hij, met een nieuwsgierige glimlach op zijn gezicht. Ik heb hem al in geen vijftien jaar gezien en noteer tevreden een vinkje als hij zegt dat ik geen spat ben veranderd. Brave jongen. Of nee, man. Want ondertussen zijn de haren bij zijn slapen grijs en zijn de lachrimpels ook wat dieper verzonken.

Hij haalt enthousiast herinneringen op aan dat andere leven. Een ontmoeting met iemand van vroeger opent altijd even de gordijnen van een parallel universum. Als ik niet weg was gegaan bij zijn broer, was hij nog steeds mijn zwager geweest.

Even kijk ik mee in die alternatieve realiteit. Ongetwijfeld was ik getrouwd. De sociale druk was groot: al onze gezamenlijke vrienden ondernamen de tocht naar het altaar. En kinderen, natuurlijk. Ik weet nu dat ik nooit een kinderwens heb gehad, maar als twintiger voelde dat nog als een raar soort rebellie van mijn onderbewustzijn. Ik zie mezelf in een solide rijtjeshuis wonen. En manlief zou elke dag met een lunchtrommeltje onder de snelbinders naar zijn werk fietsen.

Ik hoor van mijn ex-zwager dat zijn broer nog steeds een notoire mopperkont is die inderdaad samen met vrouw en twee kinderen om de hoek bij zijn ouders woont. ‘Hij roept al jaren dat hij wat anders wil met zijn leven, met zijn werk, met alles. Maar je kent hem, hij blijft toch zitten waar hij zit.’

Opgelucht sluit ik de gordijnen.

Op het moment van grote levensbeslissingen heb je geen idee of je er goed aan doet. Het kan voelen alsof je de grootste fout van je leven maakt. Maar ondertussen weet ik dat elke keuze je precies leidt naar waar je moet zijn.

Ik heb flink wat alternatieve realiteiten gecreëerd. Soms vraag ik me af of ik niet vaker had moeten settelen, of genoegen had moeten nemen de status quo. Inschikkelijker zijn, wat minder onrustig. ‘Ik weet nooit waar ik aan toe ben met jou’, klaagde een andere ex ooit.

Misschien had hij daar gelijk in. Maar ik blijf geloven dat het leven geen rechte weg is waar je niet vanaf mag wijken uit angst om te verdwalen. Ik heb steeds minder zin om lang treuzelend op een kruispunt te staan. Liever vogel ik onderweg uit waar ik wil uitkomen. En ja, soms ga ik op mijn bek.

Maar een avontuur is het.