Ik heb het graag netjes, maar de liefde voor het ambachtelijk Oud-Hollandsch schoonmaken is aan mijn deur voorbij gegaan. Na mijn bekentenis over de exploderende kledingkast, zal de volgende mededeling vast niet verbazen: ik heb een hekel schoonmaken.

Mijn idee van schoonmaken is als volgt: zo lang ik het niet zie, is het er niet. Dat houdt in dat ik wel stofzuig, de rommel opruim (lees: het in de kast gooi) en de afwas doe. Maar daar houdt het dan wel zo’n beetje op. Eens in de zoveel tijd grijp ik mezelf bij m’n nekvel om onder luid gemopper de douche te boenen of de vloer te dweilen.

Mijn benedenbuurvrouw echter, lapt elke zondag haar ramen. In het trappenhuis walmt mij steevast de groene zeep tegemoet. Ze loopt driftig heen en weer, klopt lakens uit, stofzuigt en ruimt kastjes uit en weer in. Daarna gaat ze altijd iets van geurig vlees bakken, zodat één etage lager de tijd met vijftig jaar teruggedraaid lijkt te zijn.

Dit veroorzaakt een licht schuldgevoel.

Ik bijt even op mijn lip en bestudeer het dwarrelende stof in mijn huiskamer, de zeepresten tussen de voegen van de douche, de plakkende kruimels op het aanrecht, vettigheid op het gasfornuis. En denk: daar zou ik éigenlijk wel wat aan moeten doen.

Dat levert een interessante situatie op: ik heb een hekel aan viezigheid, maar ik heb ook een hekel aan schoonmaken. Een ware Paradox der Poetsnijd. Ik besloot daarom dat het tijd was voor een interventie. In de vorm van een professional.

Vanmorgen vroeg was hij er voor het eerst, stipt om acht uur. Keurend keek hij rond en stroopte met vastberaden blik zijn mouwen op. Dat leek me een goed teken.

Verwachtingsvol opende ik vanavond dan ook de deur van mijn huis. Het zag er opgelucht blinkend uit, geurde fris naar zeep en ik draaide glunderend rond in de knisperend schone badkamer.

Op de eettafel lag een briefje.

‘Ik heb ongeveer 45 minuten extra gewerkt, want uw huis was erg vies.’

Het lichte schuldgevoel is nog steeds niet helemaal weg.