‘Het kan altijd erger’, is onuitsprekelijk waar en relativerend. Maar het is niet altijd de zin waarop je zit te wachten. Als je met je auto stil staat midden op een druk kruispunt bijvoorbeeld.

Laat er alsjeblieft een engel uit de hemel naar beneden dalen, ’t liefst mèt gereedschapskist, een geruststellende blik in de ogen en twee rechterhanden. Zo een met ’n wapperende haardos à la Hans Klok die zegt: ‘het komt allemaal wel weer goed.’

Maar engelen bestaan niet, dus ik bel de ANWB.

‘U bent geen lid?’
‘Nee, ik heb de auto geleend van mijn moeder. En nu doet ‘ie niks meer.’
‘Maar u bent dus geen lid?’
‘Nee, maar jullie komen me toch wel helpen?’
‘Dan moet u eerst lid worden.’

In mijn hoofd vormt zich een weinig vleiend beeld van de vrouw aan de andere kant van de lijn. Ze vijlt ondertussen haar nagels, dat kan haast niet anders.

‘Nou, dan heb ik denk ik niet zo veel keus. Hoeveel kost dat?’
‘Dat kost €233 euro en daarvoor moet u nu direct een machtiging geven voor een eenmalige incasso.’

Ik kijk wanhopig omhoog. Zit er toch niet ergens een engel op een wolk met z’n duimen te draaien?

Het begint te regenen.

‘Maar… het is niet eens mijn auto. Kan ik het lidmaatschap op naam van mijn moeder zetten?’
‘Het is persoonsgebonden. Wilt u nog geholpen worden?’
‘Ja jawel, ja… natuurlijk… maar…’
‘Dat is dan 233 euro. Gaat u daarmee akkoord?’

Ik voel me gechanteerd, afgezet, hulpeloos, moedeloos.

‘Okay… ik ga akkoord.’

De stem aan de andere kant van de lijn verandert ineens van ongeïnteresseerd zakelijk naar zorgzaam.

‘Nou mevrouw, wat vervelend toch allemaal voor u. Ik zorg ervoor dat er binnen een uur iemand is. Staat u wel veilig?’
‘Ik sta nogal onhandig, want ik kreeg de auto niet helemaal op de vluchtheuvel maar ik…’
‘Het kan altijd erger mevrouw. Goedemiddag, u ontvangt van ons nog bericht van uw lidmaatschap.’

Verbijsterd staar ik naar mijn telefoon waaruit hooghartig een ingesprektoon klinkt.

En vanuit de wolken klinkt homerisch gelach.