‘Soms moet je dingen loslaten’. Ze zegt het met een licht gepijnigde blik, waarna onmiddellijk een vrolijke glimlach verschijnt. ‘Ik kijk er eigenlijk wel naar uit om weer iets nieuws op te starten.’ De camping waar ik een paar dagen verblijf, wordt verkocht. En het optimisme van Yvon, de eigenaresse, ontroert me.

In álles zie je haar creativiteit terug. De bont geschilderde caravans (rood met witte stippen of vintage groen), de gemoedelijke pipowagens, de picknicktafels aan de waterkant of de gezellige woonwinkel annex ontbijtruimte waar altijd muziek aan staat.

Ik kom er nu voor de tweede keer om te schrijven – een van de pipowagens is ‘mijn’ schrijfhuisje – maar eigenlijk komt het erop neer dat ik vooral geniet van de mogelijkheid om hier even niks te doen.

De camping is haar levenswerk, of zoals ze zelf zegt: ‘Dit is gewoon wat ik doe, dit is wie ik ben. Ik creëer, niet volgens een lijstje of een plan, maar ik laat het een beetje gebeuren. Ik zie oude rieten klokken en denk: hé, daar kan ik misschien lampen van maken. En als ze dan hangen, ga ik in de weer met stofjes of kerstlampjes die ik er doorheen vlecht. Wordt het ineens iets heel anders.’

‘Als kind was ik al tegendraads. Ging iedereen naar links, dan wilde ik per se naar rechts. Het gaat voor mij ook niet om het doel, maar de hele weg er naartoe bepaalt het eindresultaat.’

Met ruim tien gepimpte caravans en pipowagens die bijna altijd volgeboekt zijn, eist het onderhoud echter zijn tol. Spijtig: ‘Ik kan nog wel tien wagens opnieuw inrichten en schilderen, maar waar haal ik de tijd vandaan om het allemaal nog te managen?’

Haar besluit om dit seizoen nog vol passie en liefde af te maken en dan op zoek te gaan naar nieuwe uitdagingen, voelt goed. Ze legt haar handen op haar buik: ‘Klinkt wat zweverig, maar dit is mijn kompas. Ik ga altijd af op mijn gevoel.’

Zoals Neil Gaiman ooit zei in zijn briljante speech ‘Make good art’: ‘op een bepaald moment komen alle flessen die je in de zee hebt gegooid bij je terug. Dan moet je ‘nee’ leren zeggen of weg durven lopen.’ Misschien is dat nog wel het moeilijkste van creëren.

Het is dapper om een andere weg in te slaan. Om succes achter je te laten en jezelf opnieuw uit te vinden, of liever: je creaties te recyclen. Je neemt immers alles wat je eerder hebt gedaan mee naar nieuwe successen én mislukkingen.

‘Het is net als met zo’n oude caravan’, zegt Yvon. ‘Die kan met een beetje aandacht wel honderd jaar mee, elke keer weer in een andere vorm. Dan is het nog steeds dezelfde caravan, maar toch anders.’

Of de camping wordt overgenomen of niet, het zal nooit meer hetzelfde zijn, bedenk ik daarom wat verdrietig. Iemand anders geeft het hoe dan ook andere energie, andere sfeer mee. En dat is ook goed. Want de zoektocht naar een nieuw schrijfhuisje is net zo leuk als het vinden ervan.