Als dertienjarige droomde ik ervan motoragent te worden. Dat leek me wel wat, een beetje over de wegen scheuren en ondertussen boeven vangen. Eén Oudejaarsdag later wist ik het zeker. Ik word helikopterpiloot. Dat kwam overigens vooral door de serie Airwolf. Dit terzijde.

Op middernacht 1989 verkondigde ik met een tot aan zekerheid grenzende wetenschap: ik wil journalist worden. Maar tussen droom en daad staan wetten en vooral praktische bezwaren, zodat ik eigenlijk pas rond mijn dertigste was aanbeland bij werk waar ik me senang bij voelde.

Met zo’n nieuw jaar in het vooruitzicht, wordt het altijd wat onrustig in mijn hoofd. Doe ik nog steeds wat ik leuk vind? Moet ik mij niet eens gaan richten op iets anders?

Voluit ja zeggen tegen nieuwe avonturen?
Ergens anders gaan wonen?
Toch motoragent worden?

Die twaalf verse maanden voor mij, als sneeuw waarop nog niet gelopen is, wil ik altijd zorgvuldig invullen. Elke Oudejaarsavond denk ik: volgend jaar, om deze tijd, heb ik mijn dromen uit laten komen.

Hmm. Juist.

Want als ik achter me kijk, zie ik zonder uitzondering een dwarrelig spoor van stappen links en rechts, diagonaal, terug en schoorvoetend vooruit. Maar misschien is dat ook wel gewoon de manier waarop ik mijn dromen bereik. Met een omweggetje.

Eigenlijk is dat helemaal niet erg. Ik pak gewoon de toeristische route. Dan duurt het wat langer voordat ik mijn bestemming bereik, maar mijn rugzak zit vol met ervaringen die ik anders nooit had gehad. En dát zijn mijn wegwijzers in die uitgestrekte vlakte vol nieuwe dromen.