Ik was de eerste in de klas met gescheiden ouders. Een gebeurtenis die 1982 nog behoorlijk wat teweegbracht. Ook omdat ik mijn klasgenootjes tijdens de pauze de stuipen op het lijf joeg. “Wisten jullie dat er niet genoeg vaders zijn? Daarom moeten ze soms naar een ander gezin, zodat ze daar vader kunnen zijn.” Tien paar grote ogen keken me aan.

Ja, ik wist het goed te brengen. De meester was de rest van de middag bezig om al die huilende kinderen tot bedaren te brengen. Na een paar maanden was de nieuwigheid er wel af en kabbelde mijn jeugd door, ondanks alle veranderingen thuis.

Om de twee weken ging ik lunchen met m’n vader. Toen hij nog bij ons woonde, wist hij al niet zo goed wat hij met mij aan moest. Daarom nam hij me maar mee naar de snackbar. Ik kreeg twee witte boterhammen met een kroket en hij rookte een sigaretje en las de krant.

“Is het lekker?”
“Ja, het is lekker pap.”

In de klas vertelde ik dat hij een F16 testpiloot was. Aangezien mijn vader werkte bij de luchtmacht, had ik bewijsmateriaal. Posters met vliegtuigen, pennen en notitieblokjes nam hij voor me mee uit het magazijn. Waar hij inkoper was.

Omdat we vlakbij de vliegbasis woonden, kwam er nogal eens zo’n straaljager over. “Oh, da’s mijn vader”, zei ik dan nonchalant. Vooral de jongens vonden het mateloos stoer. Ik breidde mijn fantasie uit met meer details. Zo was hij een Amerikaan, geboren in Sen-die-jeego. Hij was ooit met een helikopter in onze tuin geland. Hij was eigenlijk een spion. Hij mocht op de verjaardag komen van de koningin.

Ik verzon van alles om niet te hoeven zien dat mijn vader een hele gewone man was. Hopeloos verloren met het tienjarige meisje aan z’n hand. “Ga dan naar het hertenkamp met haar, of naar de bioscoop”, probeerde mijn moeder. We eindigden altijd in de snackbar.

“Is het lekker?”
“Ja, het is lekker pap.”

En toch zijn dat voor mij de mooiste herinneringen.