“Ik wil eigenlijk een ronde eettafel”‚ zeg ik peinzend terwijl ik mijn huiskamertje van nog geen 20 vierkante meter bekijk. “En wat doe je dan met al je stapeltjes?”, vraagt hij. “Die kun je nooit kwijt op een ronde tafel”. Verdorie. Hij heeft gelijk.

Mijn huidige eettafel, robuust, 1 meter 80 lang, stoer en loeizwaar, heeft verschillende persoonlijkheden. Hij doet dienst als bureau, archief, leestafel, verstopplek voor achtergebleven etensresten en oh ja, soms dan zitten er ook daadwerkelijk mensen aan te eten (stapels kun je immers opzij schuiven).

In een piepklein huis als dat van mij, valt die belachelijk grote tafel een beetje uit de toon. Vandaar mijn wens voor een elegante, vintage ronde tafel. Met krulpootjes.

Maar inderdaad: Wat moet ik dan met al die opgestapelde magazines, rekeningen, brieven, notities, kaarten, notitieblokjes en wijkkrantjes die nu zo’n gezellig stilleven vormen op de tafel?

“Ik zou dan bijvoorbeeld‚ nou ja, gewoon‚ geen stapeltjes meer kunnen maken”, zeg ik aarzelend. Hij grinnikt. “Jij bent een stapeltjesmens. Dat gaat je nooit lukken”. En ik probeer even in de toekomst te kijken, naar een meer geordende mij, iemand zonder stapels, maar met mapjes die keurig opgeborgen zijn in een al net zo keurige kast, misschien wel op alfabetische volgorde.

Hmm.

Tussen droom en daad staan wetten en praktische bezwaren. En stapeltjes.