There is always Paris

Drie dagen alleen in Parijs. Dat was de uitdaging. Als verkenning voor het echte werk, volgend jaar. Trek ik het om in mijn eentje in die stad te zijn? Het antwoord daarop is ja. Ik ben autistischer dan ik dacht.

Geen enkel probleem om alleen over Père Lachaise te wandelen. Genietend op een terrasje te zitten in de Marais en naar mensen te kijken. Ronddwalen in Lafayette. Een boottochtje maken over de Seine. Of gewoon in de herfstzon aan het water te zitten, mijmerend over wat ik wil en wat niet, en hoe dan.

En niemand die zegt: ‘Nou, zullen we maar weer?’

In de film In to the Wild schrijft de hoofdrolspeler op een gegeven moment (als hij ergens half doodbevroren in-to-the-wild ligt te wezen): happiness is only real when shared.

Ergens in die paar dagen voelde ik wel even zo’n… steekje. Dat ik dacht: ja, ’t is allemaal wel leuk en aardig, dat being on my own, maar nú wil ik toch tegen iemand kunnen zeggen: wauw, moet je dat es zien. Of gewoon even iemand kunnen aanstoten en samen grinniken om een oud kibbelend echtpaar. Want dat kunnen die Fransen zo mooi: kibbelen.

Die steekjes jeukten wel een beetje, zoals een muggenbult dat doet. Maar als je er niet aan krabt, gaat ’t vanzelf over.

Al met al vond ik het een geslaagd experiment. Ik ben nog meer van de Parijs gaan houden dan ik al deed. En ik vind mezelf best wel een stoere chick, zo op pad in mijn eentje. Dát is voor herhaling vatbaar.

Drie dagen hou ik het best uit met mezelf. Drie maanden? Op die muggenbult ga ik toch nog even krabben.

Ik sliep in Hotel Alhambra (metro: Oberkampf). Prima hotelletje, vooral de ligging is ideaal. En, a room with a view. Nou ja, sort off. Voor de rest is het petit, zoals in elk Parijs hotel. De 2-persoonskamer is een ideale 1-persoonskamer. En het douchegordijn is ronduit opdringerig.

Vrijdagmiddag dook ik meteen de Marais in. Je struikelt over te hippe winkeltjes, voor de lucky girls met maatje 38 een waar shopwalhalla. Voor maatje meer blijft ’t bij kwijlend met je neus tegen de ramen gedrukt staan.

Wil je écht lekkere thee kopen, ga dan naar Palais des Thés, aan Rue Vieille du Temple. Ze vragen als je binnenkomt of je een kopje thee wilt, niet of je ze kunnen helpen. Zeg dus ‘oui, merci!’ en niet het ingestudeerde ‘non merci, je regarde ici’, anders kijken ze heel sip.

Muji, de Japanse versie van de Hema in Parijs (Rue des Francs Bourgeois). Simpele spulletjes, maar dan weer zo mooi simpel gemaakt dat je ze simpel allemaal wilt kopen.

Samen schreven en mijmerden wij aan de Seine. Ze had ’t alleen niet in de gaten.

Père Lachaise, mysterieus, spannend en indrukwekkend. Oase van rust in de stad. En je gaat er vanzelf in zwart-wit fotograferen.

Als je midden in Lafayette staat en omhoog kijkt, weet je niet wat je ziet.

Place des Vosges. Het oudste plein van Parijs is een gemoedelijke hangplek voor studenten en toeristes die net doen alsof ze Parissienes zijn. Victor Hugo, je weet wel, de schrijver van Les Misèrables, woonde hier. Aan de andere kant van het plein, vind je allemaal kunstgalerietjes. Met kunstgrietjes erin.

Een pareltje: Museé Carnavalet (Rue de Sévigné). Over de geschiedenis van Parijs en haar inwoners. Ik heb er een paar uur praktisch alleen (!) rondgedwaald door kamers zoals ze waren tijdens de middeleeuwen. Gek genoeg kreeg ik helemaal inspiratie voor mijn eigen huis.

Tijd voor een boottochtje over de Seine. Ik nam de Batobus (hop on, hop off) aan de Quai de Montebello. Voordeel: je hebt niet dat geneuzel in tien talen over aan uw linkerkant dit en aan de rechterkant dat. Nadeel: er is weinig plek buiten. Tip: verover een plekje door gebruik van ellebogen en een onschuldig gezicht. En toen tuften wij onder ‘mijn’ Pont d’Amour door. Ooit… ooit!

Ik ben er nog niet achter of ’t nou geschilderd is, of dat het foto’s zijn. Maar grote ogen zijn ’t.

Franse vrouwen kunnen heel goed ruziemaken.

Franse mannen kunnen heel mooi zwijgen.

Op zondag is het druk, héél druk op de Rue des Rosiers. Maar je kunt er o zo lekker eten. Je moet er alleen wel wat geduld voor hebben…

En gelukkig is het niet altijd druk in Parijs…

Één reactie op “There is always Paris

  1. Wat een leuke blog, kwam erop omdat ik leuk beklede stoelen zocht. Doe ik zelf ook. Vond ze zo fleurig. Direct opgeslagen. Maar krijg van de foto’s en de tips gewoon zin om met nieuwe liefde naar parijs te gaan…..dank je….
    Anka

Reacties zijn gesloten.