Ooit las ik een passage van Isabel Allende waarin zij over haar partner zegt: ‘Nu lopen we samen over dit pad. Voor hoe lang? Geen idee. Misschien slaat hij een zijweg in, misschien zal ik dat doen. Voor nu geniet ik. Van het simpelweg sámen lopen op dit pad.’

Die alinea pakte een stoeltje ergens in mijn hoofd en bleef rustig zitten. Af en toe kijkt ze bedaard op als ik een neurotische bindingsangstaanval krijg. En dan denk ik:

Oh ja. Het komt ook allemaal wel goed.

Ik vind het fijn om geruststellende woorden in m’n hoofd te hebben. Lezen scheelt mij een hoop therapie.

Zo las ik in De Geboorte van Venus: ‘Iemand heeft me verteld dat je altijd de mensen herkent die iets in je leven zullen betekenen. Zelfs als je ze niet aardig vindt.’ En door die passage leerde ik beter te luisteren naar mijn gevoel. Want ik herkende het wel, maar ik deed er niks mee.

Alice in Wonderland staat ook vol met wijze woorden. Hoewel soms onlogisch: ‘Wil je me alsjeblieft vertellen welke kant ik op moet vanaf hier? Dat ligt er voornamelijk aan waar jij naar toe wilt, zei de Kat. Dat kan mij niet schelen, zei Alice. Dan doet het er niet toe welke kant je opgaat, zei de Kat.’

Ik heb die paragraaf al zo vaak herlezen en elke keer interpreteer ik ‘m anders. Magie.

Soms lees je iets precies op het juiste moment. Toen mijn vader overleed, zat ik midden in het boek Zout op mijn Huid van Benoite Groult. Op de laatste bladzijde stond: ‘Het regende en de wind kwam uit het zuidwesten, zoals hij dat zo vaak gehoord moet hebben. Hij zou geen andere muziek hebben gekozen. Ik tastte onder mijn regenjas naar de ketting, het anker en de hanger waarop ik niets zou laten graveren. Er was niets afgelopen.’ Zo troostend.

Ik spaar zinnen, woorden en passages.

Het zijn net toverballen die voortdurend van kleur en smaak veranderen. En deze van Neil Gaiman is net aan mijn verzameling toegevoegd: Als je bij het huisje aankomt, de plaats waar je reis begon, zul je het herkennen, ook al lijkt het veel kleiner dan je je herinnert. Loop het pad af en ga door de tuinpoort die je maar één keer eerder zag. Ga daarna naar huis, of maak een huis. Of rust uit.

Prachtig. Om te blijven lezen.

Omdat mijn boekenkast uitpuilde, ben ik lid geworden van de nieuwe bieb in Amsterdam. Zeven verdiepingen toverballen. En dat wéten ze. Op mijn vraag of ik er mocht wonen, werd begripvol gereageerd.