Ik kijk nog eens naar de foto. Ik ben benieuwd hoe zijn lach klinkt. De man straalt een en al plezier uit. Zelfs zijn voeten komen los van de grond, terwijl hij met de schouders opgetrokken aan het schateren is.

Wat zijn mensen toch boeiende wezens. We maken elkaar soms het leven zuur. Verjagen, pesten, kwetsen en erger. Of het nou op het schoolplein is of jaren later op het werk: stoelpoten worden omgezaagd, ellenbogen gebruikt en tranen vergoten.

En toch.

Al is dat allemaal waar en zegt de realist in mij: ‘Tja, zo is het nu eenmaal’, toch geloof ik – net als het meisje Frank zo lang geleden -, in de goedheid van de mens.

Want tegenover al die narigheid, het verdriet, het chagrijn en de angst bestaat gelukkig ook nog zoiets als een lach.

Zo simpel kan het soms zijn.

https://twitter.com/gobblefunk/status/249123143275388928