Ik moet boeken wegdoen… Fervente lezers, boekenwurmen en andere anobii’s leggen nu verschrikt een hand voor hun mond. Als je denkt: ‘Nou, en?’ dan zal ik proberen uit te leggen waarom die eerste zin ervoor zorgt dat ik op het punt sta om in huilen uit te barsten.

Bij elke verhuizing werden het er meer. De zware dozen met daarin opgestapeld het noeste werk van John Irving, Marianne Frederiksson, Stephen King, Isabel Allende, Renate Dorrestein, Nicci French, Leon de Winter en Alice Sebold. Onder andere.

De laatste keer tilden sterke armen maar liefst zeventien grote dozen vol met boeken naar twee hoog achter. ‘Jezus, heb je soms een bibliotheek beroofd of zo?’, was een van de meer aardige reacties. Ik geef toe, ik had mijn inboedel misschien iets te enthousiast als ‘het is niet zo veel hoor’, aangeprezen.

Tijdens het uitpakken werd al snel duidelijk dat ik in mijn veel te kleine Expedit, nog niet eens een derde van mijn boeken kwijt kon. Dus ligt het grootste gedeelte van de schrijvers in mijn kledingkast, alwaar ze genoeglijk vijf planken in beslag nemen en, zo neem ik aan, af en toe eens een babbeltje maken met elkaar.

De voornemens om al die boeken eens uit te zoeken, een grotere boekenkast te kopen, misschien wel eens een kast op maat te laten maken – zo een tot aan het plafond -, versmolten langzaam in vage ‘Mja, moet ik ooit nog eens, nou ja… ach… laat ook maar.’

Ze stonden immers niet in de weg.

Maar nu is daar de man. En de man heeft ruimte nodig. Want de man komt er gezellig bij en dan kun je natuurlijk niet zeggen: ‘Joh, die kleren van jou. Kunnen die niet in de achterbak van je auto blijven of zo?’

Dus vanavond heb ik de kast opengedaan. Ik heb verhuisdozen klaargezet. En nu ben ik stapeltjes aan het maken van boeken die écht écht moeten blijven en de boeken aan het tellen die naar De Slegte gaan.

Ik heb al 108 tranen gelaten.

En als dit stukje af is, ga ik dapper verder. Want je kunt wel blijven uitstellen, maar die man: die moet er gewoon bij.