Ze overdenkt haar leven. Niks is gegaan zoals ze het van te voren had bedacht, tegelijkertijd heeft ze ook nergens spijt van. Ja, er waren nare momenten. Natuurlijk had ze die liever niet meegemaakt. Maar zonder die nare momenten, waren er heel veel mooie dingen ook niet gebeurd. Dat is het rare, van verdriet.

Nu zit ze in een huis, samen met nog meer oudere dames. Er zijn maar weinig mannen. Die leggen eerder het loodje, giechelen ze soms aan de koffietafel. Je moet er maar een grapje van maken. Dood gaan we toch allemaal. ‘En laten we dan wat lol trappen, terwijl we in de wachtkamer zitten’, roept Josje altijd.

Ze neemt nog een slokje koffie en trekt een vies gezicht. Koud. Moet ze ook maar niet zo lang uit het raam staren. Maar wat moet je anders? Het is nog geen tijd om te gaan eten. Haar vriendinnen doen een middagdutje. Zelf kan ze dat niet, slapen overdag. Zonde van de tijd.

Als ze haar ogen dicht doet, ziet ze een houten balk voor zich. Op de balk zijn vakjes gekerfd. Elk vakje staat voor een jaar. Het is een trucje wat ze ooit van haar vader heeft geleerd.

‘Ga in gedachten met je vinger langs de vakjes’, zei hij. ‘Dan kun je elk moment opnieuw beleven.’ Langzaam gaat ze met haar vinger naar links. Ze stopt en ziet zichzelf.

Haar jongere ik schrijft een verhaal. Glimlachend ziet ze hoe haar handen, nog zonder rimpels en vlekken, over de toetsen glijden.

Kon ik maar wat tegen je zeggen.
Wat zou je tegen me zeggen?

Je bent sterker dan je denkt.
Zo voelt het niet.

Kijk eens achteruit. Je bent sterker dan je denkt.
Ben ik dat ook als ik vooruit kijk?

Ja.