Als kind kon ik mezelf nog wel eens verliezen in de vraag: wat doen we hier nou eigenlijk? Dan keek ik naar de sterren en dacht ik peinzend: hoe ziet het einde van de hemel er uit? Vervolgens ging ik de Donald Duck lezen, want de filosofische aandachtspanne van een tienjarige kent z’n limiet.
Nu, als ruime veertiger met een leven dat nooit gaat zoals ik het had gepland, staar ik ’s nachts wel eens naar het plafond en denk: waar doe ik het allemaal voor? Wat is in vredesnaam de bedoeling van mijn bestaan? Ik struikel maar zo’n beetje door mijn eigen verhaallijn heen en probeer ondertussen niet al te veel stomme fouten te maken (kansloos), maar om nou te zeggen dat het op universumniveau allemaal heel nuttig is… mwah.
Het zijn van die grote vragen die je heel klein laten voelen.
Afgelopen week mocht ik het afscheid bijwonen van een bijzondere vrouw die veel te vroeg het einde van de hemel gaat ontdekken. Haar levensloop was zo meanderend als je zou verwachten van sterke onafhankelijke vrouw. En tijdens de indrukwekkende dienst bedacht ik me dit.
Zonder levenservaring kun je nooit worden wie je zou willen zijn.
Prozaïsch gezegd: shit happens. En hoe je daarmee omgaat, bepaalt de insteek van het volgende hoofdstuk. Moet je dan maar altijd sterk en dapper zijn? Nee. Moet je dan opgewekt elk leed het hoofd bieden? Nee. Soms wil je gewoon opgerold in de foetushouding blijven liggen.
Shit is vooral een geduldige leermeester als het gaat om je diepste verlangens. Het zijn de momenten van hartzeer, van intens verdriet, van je allergrootste angst, van verlies, waarin je hele wezen om de waarheid schreeuwt. Als het je lukt om daar naar te luisteren, dán pas ga je keuzes maken. Zo volgen de afslagen die ertoe doen en die je leven interessant maken.
Je houdt je adem in en neemt een leap of faith.
Mijn overpeinzing in het kerkbankje is niet wereldschokkend. Maar het stelt me enigszins gerust. Leven is leren en daar ben je nooit klaar mee. Je krijgt tweede, derde, ontelbare kansen. Ook als je er niet meer bent, leef je voort: je bent een wegwijze voor mensen die je op wat voor manier dan ook hebt geraakt. En vooruit, laat dat dan een waardige beloning zijn voor een onbeantwoorde vraag.