Het meisje met het rode vest wenkt de serveerster. ‘Mogen wij de rekening alsjeblieft?’ Ze roert in haar kopje en kijkt uit het raam. ‘Toch snap ik het niet helemaal. Waarom… waarom wil je hem dan blijven zien?’

Haar vriendin haalt de schouders op. ‘Ik weet het niet.’
‘Ik bedoel, hij maakt geen keuze. Hij zegt niet: ik ga voor jou. Je lijkt wel gek om zoveel energie in hem te steken.’
‘Hij zegt ook niet dat hij niet voor mij gaat.’
‘Ja, jezus. Zo kun je alles wat krom is wel recht lullen.’
‘Ik hou van hem.’

Ze kijken elkaar aan. Het lepeltje valt tegen de rand van het kopje. Een stoel schraapt over de grond.

‘Hoe kun je van iemand houden die niet eerlijk is?’
‘Hij is wel eerlijk.’
‘Kom op, na alles wat er is gebeurd?’
‘Hij zit gewoon heel erg in de knoop met zichzelf.’

Zwijgend staan de vriendinnen op. Buiten geven ze elkaar een zoen.

Een knikje. Een zwaai.

Peinzend kijkt ze haar na, zucht diep, trekt haar vest stevig om zich heen en loopt met ferme passen de straat uit.