Ik kan in gezelschap nog wel eens dagdromen. Dat doe ik niet uit onbeleefdheid, want het gebeurt vaak zonder dat ik er erg in heb. Blijkbaar zit er een soort uitknopje in mijn brein dat autonoom opereert. Ondertussen weet ik wel wat de gevarenzone is: zodra er meer dan vijf mensen tegelijk aan het praten zijn in mijn omgeving, ga ik uit.

Nu zocht ik dit weekend een filmpje van Louis Prima (swingband zanger uit de jaren ’50, ik hou ervan, so shoot me), omdat ik goede man wel eens in beweging wilde zien. En dat is ook precies wat hij doet. Louis kronkelt, hopt, klapt, schudt en swingt dat het een lieve lust is.

Dan zijn achtergrondzangeres. Keely Smith. Die lijkt haar functie wel erg letterlijk te nemen. Ze staat naast hem met een uitgestreken gezicht, kijkt ronduit verveeld en op een bepaald punt zelfs alsof ze Louis een klap wil geven.

Ik zoek verder en verdomd: ze doet het bijna bij elk optreden. Keely staat met haar armen achter haar rug, leunt tegen de piano en doet alleen wat ze moet doen: zingen. Niet onverdienstelijk overigens. Maar verder geeft ze geen krimp en kijkt ze dromerig over het publiek heen.

Ik google oude interviews om erachter te komen of het act was. Keely, nu 81 jaar, zegt erover: ‘De meeste mensen dachten dat ik mijn uitgestreken gezicht acteerde. Dat was niet zo. De show duurde ruim een uur en ik was meestal pas na een half uur aan de beurt. En ik wist gewoon niet wat ik met mezelf aan moest in die tijd. Dus ik deed mijn armen maar over elkaar, leunde tegen de piano en wachtte tot ik aan de beurt was.’

Intrigerend. Dat je de boel rustig observeert, terwijl er zeven muzikanten om je heen staan; half hyperventilerend, springend, zingend, klappend en dan toch gewoon jezelf blijven. Dat vraagt om een bijna onmenselijke concentratie.

Of ze heeft ook een uitknopje.

http://www.youtube.com/watch?v=3kTcjXhGbxU

http://www.youtube.com/watch?v=O-a8kLtJSJ4